Postularse

De igual xeito que fan os políticos para ocupar diferentes postos dentro da Administración, así vimos facendo no teatro vital todos e cada un de nos.

De todas as esceas nas que se divide a representación, a procura das conquistas amorosas (e cando digo "amor", tamén podía dicir "o outro") é onde máis énfase poñemos á hora amosar cualidades e de desenvolver habilidades. Podemos dicir que o automárketing cobra unha especialísima relevancia para acadar os obxectivos.

Lóxicamente, nesta arte non imos pór de relevo os vicios e mediocridades, non; neste caso todos temos que parecer bos, bonitos e -sobre todo- bueniños(*).

Ainda que en algunhas ocasións, de igual xeito que os políticos, ás veces o único que hai que facer é postularse para ter opcións de conquerir o desexado(*).

(*) Onde poño "o", tamén vale "a" . Foto: Márketing textil en Melide

Vivenda

Sen polémicas sobre as situacións dos mercados inmobiliarios, sen dificultades na negociación hipotecaria e a curva do euríbor e sen riscos especulativos sobre o chan; o mundo ornitolóxico está adicándose á construcción dos seus niños nestes días.
Carentes de luxos e sibaritismos innecesarios, pero dotados da seguridade precisa para a consecución da fin para a que son creadas, estas casiñas unicamente precisan dos seus piquiños de enxeñeiros para conquerir a cédula de habitabilidade que lles confire a testemuña de que -ano tras ano- van sacando adiante os seus poliños. Sen tasacións nin interés variábel, sen comisións de apertura nin de cancelación anticipada. E non precisan inscripción rexistral nin teñen gastos de notaría...

Foto: Casa das pegas, sin hipoteca, en Antas de Ulla

Motor-izado

Había que saber transformar correctamente a inxente cantidade de enerxía que producimos mentalmente. Sobre todo cando barrenamos dándolle mil voltas ás cousas que, precisamente, so teñen unha volta...
Adoita acontecer nas noites de insomnio. Luz apagada e corpo quedo. Entón todos os novelos de ideas enzarapállanse no disco duro que levamos enriba dos hombreiros, conformando unha madeixa que remata nun bucle estéril que unicamente consegue un espertar cansino.
Por iso, e mentras non se invente o acumulador para esa fonte de enerxía renovábel (digo eu que o será), vai ser preciso lembrar que a cama serve para moitas cousas; pero non para poñer a motora en marcha!

Foto: Peza cerebral nocturna de Chousa

Enzoufados

Ainda coñecendo ben o medio no que nos desenvolvemos a diario, adoitan engadirse condicionantes -esóxenos i endóxenos- que fan variar os equilibrios sobre a kanoa na que habitualmente nos movemos por ese río que -decía Manrique- nos leva inevitablemente ao mar.
Un levísimo movemento pélvico (cheee, non se me vaian do fío da navegación) pode doadamente poñernos boca abaixo tan axiña como baixamos un rápido. Un paleo fora de tempo produciría un escoramento indebido contra as afiadas rochas das beiras. Un aumento da presión na corrente que non tiñamos previsto poden espetarnos no leito areoso facendo un pinchacarneiros non medido e de consecuencias imprevistas, por máis casco que levemos...
Con todo, segue a ser trascendental saber mover ben o remo e, ainda enzoufados na espuma branca da corrente, sexamos capaces de ter o astrolabio da calma fixado no azul do ceo que nos permitirá saber que seguimos na posición correcta e co rumbo axeitado: río abaixo e cabeza enriba.

Foto: Kaiak extremo no Ulla, pertiño de Frádegas (Antas de Ulla)

Amodiño

Aprender a andar resulta unha tarefa complicada para o ser humán. Con suma torpeza e reiterados golpes imos perfeccionando unha técnica que, co tempo, acaba por ser inconscente; pero que costa caldeiros de bágoas e que tan so consiste en poñer un pe diante do outro mentras mantemos o equilibrio. Nada máis e nada menos.
Despos, co tempo outra vez, imos lograr a soltura e o donaire no movemento (algunhas, incluso moito máis que iso...).
Acadamos a ciencia da velocidade e doutorámonos en salvar obstáculos que non podemos saltar coa pértiga da audacia inventando pontes.
Pero, igualiño que cando aprendemos a poñer os pes un diante do outro mantendo a verticalidade, o éxito de todas as carreiras de fondo, sempre consiste en saber correr amodiño. Nada máis e nada menos.

Foto: No Kilómetro cero. A 270 Hm de Antas de Ulla

Cambios

As variacións de rexedores que os sistemas democráticos nos deparan traen consigo ledicias (ou xoldras) nas casas duns e bágoas (ou decepción) nas dos outros. Os cambios é o que teñen: imposible congratular a todos.
Pero uns e outros temos o mesmo denominador común: somos cidadáns. Persoas que, mediante a nosa contribución económica vía impostos, aportamos os medios precisos para que traballen por e para o noso benestar, e xestionen os bens comúns.
Sentadas esas premisas, a todo quisque lle debería quedar ben claro que tampouco hai que renumerar todas as casas cada vez que cambia o carteiro; senón á volta duns anos corremos o serio risco de ter moita numeración en troques dun portalón.

Foto: Casa re-numerada en Regadío (Antas de Ulla)

Observar

Dende a atalaia da imaxinación podemos adiviñar visións que nunca existiron e que nos ofrecen unha perspectiva, tan subxectiva como real, do entorno que nos acolle.
Asolagados polas nosas propias bágoas, enfermos de asistolias en corazóns concebidos para latexar indemnes día a día, ano a ano, vida a vida, perdemos minutos e horas en...simplemente respirar.
Namentras, o río flue diante dos nosos ollos cegos. E isa gota ínfima non ha volver pasar nunca máis.
Compre buscar un bo punto para deterse e observar coa vista da intelixencia en sintonía con aquela imaxinación empoleirada.
Con calma, con serenidade. Decatándonos de que non importa tanto o que miramos. O realmente relevante é o que vemos.

-Eu son moito de Riberas del Duero. Tampouco é que lle faga noxos a un bo Rioja, que tiven unha educación moi tolerante-

Foto: Vista privilexiada do Ulla (Antas de Ulla)