Maruxa

Maruxa ergueuse cedo coma sempre para munguir. Antes acibou os becerros. De volta na cociña botoulle o presoiro ao leite e enxaugou con dilixencia as cuncas da cea que quedaran no vertedeiro.

Apañou un feixe de nabos para cocer o caldeiro dos porcos, eternamente pendurado da angarela. Foi á fonte por dúas sellas de auga. Pasoulle a xesta á cociña e trouxo dous brazados de leña para o allar. Acendeu a lareira. Puxo un pote con auga no trespés. Despois quitou o cinguideiro, acicalouse un chisco na palangana e saiu con présa á taberna do zapateiro mercar un litro de gas para os candís e un cuarto de pemento para o rustrido das patacas arregladas que tiña pensado facer ao xantar.

Eu viña de levar as vacas ao apastadeiro e foi nese tránsito cando cadramos. Ela non me viu porque enredouse mirando o morteiro da casa de Laxe. Arrimei a aguillada ao valado, calei a pucha cara atrás, afinquei os pés dentro dos zocos; abrinlle foco libre á mirada e graveina na miña memoria. Outra vez.

Foto: Maruxa de Sanxenxo.

Tijre

Hai que ter control sobre as situacións límite. Serenidade no medio das crúas tempestades, calma cando nos arde o ánimo e saber temperar se nos enfrían as intencións. Os canons mandan ter xeitiño incluso con aqueles que nos arrincan  a picañazos a quietude. 

Pero todo ten un límite; así que de cando en vez, se nos pisan en demasía a rabuxa (eufemismo de tocarnos o carallo), tamén cómpre saber sacar as uñas e revolverse feros coma un tijre.

Foto: Tijretonciño

 (Licenza de imaxe cedida pola señorita Chousa)

Eixe

Timón que potencia, chavella que fixa, caderna que dirixe,  abeaca que delimita, rella que abre. Ferramenta principal que ara na gramática sementando fonemas nos regos, acugulando de sílabas os sucos, enchendo de palabras o agro, agromando con voces dulcísimas a bóveda do entendemento.

 Ti es bandeira, sinal e himno; eixe, razón e motivo. Es verbo, raíz, esencia mesma; xermolo do todo, lévedo absoluto; sal que matiza, azucre que suaviza, pimento que dá cor, herba do sabor.
Marco delimitado, soporte; liturxia íntegra de canto dicimos, manteliño de silencios, encaixe susurrado...

A través de ti, fala da ledicia, manifestamos arelas, expresamos soños e patentamos realidades. En ti, lingua galega, desembocan todos os ríos do pensamento magníficamente expresado.

 Foto: Eixe dunha bágoa duplicada. Aldea de Belesar.

Ambivalencia

A capacidade humana para tecer maldades parece non ter límites. Un día si e outro tamén aparecen noticias que suscitan preguntas sobre como a nosa especie é capaz de manter a súa existencia, cando individuos da mesma cometen barbaridades que nos deixan de xeo.

Claro que non é menos certo que esa mesma capacidade, cando se orienta cara a creatividade, resulta tan magníficamente portentosa que -na simple contemplación  do seu resultado- ficamos de pedra.

Foto: Caaveiro. As pedras non falan, pero fan falar.

Agulla

Moito temos que ver os humanos cun simple compás; mecanismo que se antolla moi complexo, pero que todo o segredo radica nunha agulla imantada que apunta cara algo que lle provoca atracción.

Non vou delimitar agora cal é a nosa agulla nin os nortes curvilíneos cara os que apunta; pero sí que fago un apuntamento sobre esa marabillosa imantación que pon en órbita ao campo magnético ata facer tremer á agulla, ao norte e ao resto dos puntos cardinais.

Foto: Mirador do Farelo. Apuntando cara Antas.