Ameaza

Interpretando o barullo cotiá que se escoita en tertulias radiotelevisivas ou titulares de xornal, queda clariño que somos a infantería desarmada dunha terceira guerra non declarada. 

Xa sei que non se ven tanques esmagadores nin metralletas cuspindo plomo; pero que alguén me diga se non é unha crueldade vivir o día a día con milleiros de ameazadoras tizonas damoclianas suspendidas do arco celeste; mentras baixo os pés suben a temperatura para que nos vaiamos fritindo na nosa propia ensulla.

Foto: Ameaza escrita.Inculta, pero efectiva.

Vixía

Vía das mensaxes, canle de pensamentos, pentagrama fonético de dulzuras intercaladas, reflexo do sentir, soporte da tenrura pronunciada, atril de aloumiños imaxinados. A ti apelo cando imaxino, en ti acougo cando me alporizo, de ti me sirvo para chorar, ler, dicir, calar... Lingua que brincas na lingua, mentras me salpicas de frescura, abrígame na amorosiña pronuncia de salaios que se albiscan na túa semántica e permite que argallemos como ser á vez viaxantes e vixiantes da túa propia existencia. (Día das Letras Galegas, 2012).

Post-edición: Días despois da publicación, unhas amizades do blogomillo musicalizaron este texto desta maneira.

Foto: Reflexo. A Picouta (Antas de Ulla)

Reciclaxe

Os dereitos laborais conquistados pola clase traballadora despois de moitos anos de loita negociada; estanse indo ao carallo semana a semana, en menos do que canta un ministro.

Escudándose en argumentos de escasa validez pero de crúa efectividade, fusilan servizos, segan salarios e tronzan postos de traballo. Paralelamente, e a golpe de decreto, argallan novas cargas impositivas coa mesma  dilixencia coa que incrementan as existentes.

E, por riba, teñen a dureza de face suficiente como para pretender facernos ver que cada vez que nos amolan (hoxe veño eu amorosiño coa sintaxe), unicamente nos están brindando a magnífica oportunidade dunha reciclaxe.

Foto: Oficinista reciclado por Decreto real.

Caldo

Da forza calórica que agatuña dende o ras da lareira, fungan milleiros de muxicas cara a cambota; para rematar en ringleiras de charamelas paracaidistas que tinxen de prateado o allar. Do recanto xurde -maxestuosa- a angarela, lucindo gramalleira tintineante e reixa. Prisioneiras mudas e recatadas, gardan loito perenne por centos de cepos e rachos sacrificados sobre a pedra maior en longas noites de xeada...

Pero tanta enxeñería ficaría infrautilizada se non fósemos capaces de descubrir as marabillas da mestura, nadando na superficialidade de cocer solo patacas; cando -coa mesma enerxía e base tecnolóxicas- podemos acadar o cumio culinario facendo un excelente, saboroso e completo caldo. Con unto incluido.

Foto: Argallando mesturas musicais. Con cachondeo incluido.

Choio

Cando o ferreiro da forma a un labor de forxa; calcula, mide, quenta e moldea. O froito do seu traballo ten un prezo ao que hai que engadir os custes de produción e mailos de materia prima. Sumados impostos (aquí todo cristo sabe mamar) o ferregancho atopa dono que o adicará á tarefa para a que foi concebido.

E ata que o ferro fenda a súa historia económica remata.

Remata se o ferreiro non se nos mete na SGAE; que nese caso, cada vez que alguén nos arrole a aldraba virán detrás os sgaeiros a tocarnos as bisagras e arrolarnos a carteira. É como se o ferreiro tivera produción única pero cobros en cadea (seguir mamando aeternum). Isto sí que é un choio e non angazar na folla!

Foto: Armela inocente.