Infinitivos

Xa non hai quen se lembre do angazo nin da picaña, que hoxe a folla seica non sirve nin para estercar.

E non sabemos onde quedou a gadaña nin a pedra de afiar; nin o sulín e a caniza, o forquito, o fouciño, a zafra e mailo martelo de cravuñar.

Quitáronnos da man a rabela do arado e puxéronnos un teléfono con radar; e pensamos -inocentes- que habíamos ser capaces de ver sin mirar. Saímonos do itinerario que non soupemos trazar, axudados por torpes lexisladores que únicamente sabían subvencionar.

Agora solo pensan en novas maneiras de arrecadar; chámanlles reformas e veñen envoltas en multas e taxas que teremos que pagar. Xa non quedan xerundios nin participios que conxugar...

Foto: Camiño infinitivo que convida a camiñar.

Muxir

A desmedida ansia por xenerar transaccións económicas nun mercado famento e absolutamente imposible de satisfacer (ninfomanía mercantil), criou a posibilidade operar con produtos que aínda non existían. E houbo quen os vendeu e, curiosamente, quen os mercase tamén. A feira do inexistente circulaba a todo trapo pola vía do absurdo ata que descarrilou.

Agora parece que todos sabían que non é de cordos comerciar co leite antes de muxir; pero sigue a liorta por dilucidar culpables: quen comprou o que non había ou quen vendeu o que non tiña. O que sí parece claro é que catro tetos non son un grupo lácteo, e onte cotizaba á alza esa idea...

Foto: A Toura,  empresa láctea en cernes.

Ferraxes

Sempre suscitaron en min unha fonda curiosidade as musas que soplan a creatividade para a esculpir pinturas musicais, ou para encetar pensamentos entre fíos, letras ou lenzos.

Vai ser por iso que creo entender aos gurús do deseño de lencería femenina cando miran ao románico para  enfiar a agulla e coser puntillas de finísimos encaixes destinados a franquear entradas de pórticos de gloria...

Claro que sempre haberá quen vexa únicamente toscos ferraxes.

Foto: Porta das Donas do Vilar

Sella

Fáiseme grande a mensaxe e resúltame inmenso o contido que agroma nos meus miolos.

A grandeza dos discursos tamén se mide polo atinado dos silencios.

E, mentras tanto, sin deixar de carrexar as augas do saber en sellas  labradas co coitelo da honestidade. Sin cortes, sin fisuras.

Saber calar ou calar sabendo, templando gaitas e afinando oidos...

Debíamos fixarnos máis nos grandes e ilustres que, incluso cando marchan, pechan a porta amodiño.

Foto: Foto da foto - Sellas

Galope

Sin demasiados cambios no entorno (os paxaros siguen voando e as miñocas fozando), preséntasenos diante outra etapa da que non falaron nada ben. Pero seremos donos do noso propio paseo, que ninguén no lo escaralle.

Tomaremos a montura coa mesma dilixencia de antano, tendo clariño que tamén cando nos ladren será a confirmación de que avanzamos con xeito...

Unhas veces ó paso e outras triscando, unhas a pé e outras dacabalo. Picando espuelas e apretando as cinchas para incitar trotes e fustigar galopes, sin esquecernos nunca de levar a montura ben ferrada das catro patas e procurando manter un axeitado equilibrio entre elegancia  e dominio; aínda sabendo que -por máis dunha vez- haberá que caer da burra!

Foto: Mimando ó ano novo. Algunha potra teremos...