Fiscalidade

Seica andivemos moito de festa e agora toca recoller a mesa, lavar a louza, gardar os cubiertos e facer contas. Unha carallada!
E disque imos ter que pagar a escote (ocúrreseme mellor acepción para admirar esta palabra...), así que ide afloxando todos as carteiras.
Parece lóxico que teñamos que poñer todos; pero nós, que sempre fomos algo formiguiñas e convencéronnos de que había que ser cigarras, agora veñen coa tocata de que hai que voltar a ser formigas. E o que máis me amola é pensar que tal vez catro pillabáns sigan sendo cigarras á conta de todo o formigueiro...

Foto: Cigarra de Antas nos primeiros de outono. O verán rematou

Debullando

Nesta carreira sen novas marcas, na que todo ten unha mesura comedida e parsimoniosa, sorteando sen facer barullo os atrancos que van xurdindo, o tempo transcurre de xeito tan contínuo como constante.
O relevo estacional dase o testigo nun traspaso silente e comedido. Sen presas pero sen deterse.
E mentras todo iso acontece sen necesidade da intervención do G20, nós seguimos debullando os grans das inquedanzas e ledicias no cesto da bagaxe vital, tirando os carolos na morica da experiencia simultaneada pola do esquecemento.
Empeza o outono. E as bonecas loiras con eses pelos!

Foto: "Bonecas" loiras do millo de Antas

Trapalladas

Non resulta doado entender como se permite a destrucción do noso patrimonio cultural por un reiterado pecado de omisión.
Son conscente da necesidade de saber conxugar propiedade privada con interés común; pero para iso cobran quenes rexen e gobernan, carallo!
E chegados a certas tesituras somente quedan duas alternativas: ou facer que trunfe a razón ou continuar sendo un trapalleiro permanente.

Foto: Castelo de Pambre morrendo sen asistencia

Pombas

Antes eran símbolo da paz (se a cor resultaba axeitada). Incluso tiveron representación de carácter relixioso, de complicada e prolixa explicación. Pero agora din que hai cidades onde empezan a denominalas como ratos voadores.
Seguramente todo este cambio radical ten moito que ver co exceso de poboación do animaliño en cuestión.
Pasa como cos políticos. Que de ser salvadores patrios, hoxe decatámonos con claridade que unicamente utilizan o pombal que lles construimos para durmir e meter barullo. Mentras a cotío o único que fan é comer o que lles damos e, eso sí, cagar moito. Sobre todo fora do pombal.

Foto: Rajoy chegando. Zapatero observando

Mercado

E neste devir continuo e reiterado (algúns din incluso que cíclico) das circunstancias económinas do libre mercado, no que impera e campea é a lei de oferta-demanda; resulta que todo estala cando a esas duas premisas fundamentais lle engadimos a ausencia de cartiños. Que son os que lle poñen o rabo ás cereixas, dende que os sistemas de troco quedaron obsoletos.
O liberalismo trouxo excedentes de producción que era preciso sacar dos almacéns; así que argallouse o sistema axeitado para ser máis agresivos na venda. Publicistas e comerciais lanzáronse como kamikaces á caza e captura do comprador. E venderon. E seica houbo quen mercou.
O carallo é que os pagos eran aplazados e agora disque non hai seguranza nos cobros.
Pero o mercado todo o amaña (seica). Se é preciso facer o pan máis pequeno, pois faise. O importante é seguir coa producción.
Por iso tamén, se hai que finxir fínxese. Eso sí; ata o xeito de finxir ten un prezo...

Foto: Rebaixas no mercado dos suspiros. Compostela

Cabalgar

Hai ocasións nas que apetece cabalgar sobre o tempo e sentirte un xinete capaz de dominar cada segundo da velocidade que acada o galope da tua montura.
E picar espuela ou tirar de riendas según che pete na ocasión. Outras veces, gusta levar a fusta calada e deixar que trisque ao seu ritmo, deixándote levar...
Pero as máis das veces atrápanos o péndulo do tempo que nos leva a destra e senestra, esquecéndose -o moi cabrón- do movemento equestre por escelencia: adiante e atrás.
Ainda así, sempre da gustiño cando, alomenos, se vai montado a pelo.

Foto: Tempus fugit. Incluso en Antas

Xogos

Os conceptos macroeconómicos tamén xogan á billarda.
Esto non o din os libros de economía; deducino eu despois de escoitar as últimas declaracións do Presidente do Goberno español.
A idea baséase no método da palanca, e pretende arrearlle un estourazo ao PIB, que se asenta na productividade empresarial, coa finalidade de lanzalo moi por riba do listón do déficit público. Canto máis alto e lonxe mellor (igualiño que no lema olímpico)
O carallo é que a vara coa que se pretende acadar ese récord de lanzamento está feita a base do sistema óseo-lumbar dos traballadores e traballadoras do país.
Visto o plantexamento eu case que me retiro da partida. Non sen antes propoñer unha alternativa: xogalo ó chinchimonis. E son conscente de que ainda así témolo moi jodido; xa que as nosas xogadas case sempre terán que ir con blanca ou, como moito, con unha...

Foto: Eu pido tres, e saca as que queiras, ZP!