Nesta carreira sen novas marcas, na que todo ten unha mesura comedida e parsimoniosa, sorteando sen facer barullo os atrancos que van xurdindo, o tempo transcurre de xeito tan contínuo como constante.O relevo estacional dase o testigo nun traspaso silente e comedido. Sen presas pero sen deterse.
E mentras todo iso acontece sen necesidade da intervención do G20, nós seguimos debullando os grans das inquedanzas e ledicias no cesto da bagaxe vital, tirando os carolos na morica da experiencia simultaneada pola do esquecemento.
Empeza o outono. E as bonecas loiras con eses pelos!
Foto: "Bonecas" loiras do millo de Antas
Non sei pero a min paréceme que o millo está aínda algo verde. Agora si, ten un pelo caralludo.
ResponderEliminarPois xa ves, eu sigo debullando o tempo, cara a ningures.....Deamblo entre o pasado esquecido, e o vindeiro certo. Cousas veremos, que diria Castelao.
ResponderEliminarDEbullando o dia a dia, .....
Ás veces esquecémonos da nosa propia cotidianeidade buscando solucións tan elevadas como alleas, cando a resposta, en ocasións, está máis preto do que cremos. Simplemente hai que mirar ós ollos á razón, en lugar de perderse en sofismos.
ResponderEliminarDebullando estivo o Leo o outro día. Pero non eran bonecas loiras senón Epi e Blas.
ResponderEliminarQue siga o ritmo vital !.
que entrada tan repousadiña,
ResponderEliminarcase podo ver a mirada sobre a leira de millo:
a brisa movendo levemente as follas
e batendo a un lado e a outro as candeas,
coma mástiles de barquiños no mar verde.
sí, chegou o outono,
poñemos unha raia no calendario,
co noso afán de medilo todo,
pero non hai un inicio nen un fin:
todo é o mesmo movimento que se repite infinitamente,
porque a terra segue terquiña o seu movemento de traslación.
avanza nun eterno circo para volver sempre ó mesmo sitio.
como dis tí,
sen barullo
nun traspaso silente e comedido,
tal e como debullamos os dias da nosa vida.
e esta reflexión que compartes desde o teu blog,
curiosamente,
non me fai pensar na morte,
se non que me deixa un pouso de paz.
qué lonxe a verdadeira vida do grupo dos 20!
Este comentario foi eliminado polo autor.
ResponderEliminarO relevo estacional vai a toda máquina, aínda que aquí veremos os pelos en marzo ;-)
ResponderEliminarUnha aperta.
Antón.
O outono é a miña estación preferida (non sei se pensarei o mesmo no outono da miña vida..... Esas cores que nos regala a Natureza compensan o final do verán, o cambio de clima....
ResponderEliminarBicoss (hoxe comenzo as miñas vacacións!!)
Gustoume esta entrada, a imaxe de debullala vida moi boa. Ademáis trouxome lembranzas de meus avós e tardes debullando no millo entre conto e conto.
ResponderEliminarBiquiños neno!
ficou-me nas mãos de criança
ResponderEliminara memória do cheiro
des-cas-car-o-milho
uma espécie de banho de mel,
entre pagão e sacro
[ tá um pouco
magrinho, ainda, esse,
depois do cabelo afosforado
haverá que arre-don-dar
lá dentro da casinha
de folhas-cobertor
e cumprir o seu
ciclo: empeza o outono, sim,
a mais bela estação, :)
~
tal qual um bébé, que se pode pegar,
ResponderEliminaro cabelo de fogo, o corpinho de favos,
*
Leváchesme á infancia e aos esforzos que facía para debullar o maiz coas miñas torpes mans e ver e admirar aqueles campos cheos de bonecas louras despeiteadas, ás que, ás veces, arrincáballe a melena. Hoxe acariño eses pelos.
ResponderEliminarPoética entrada a túa hoxe, aínda con toda a carga do paso do tempo e das estacións e do G20
O millo na miña terra xa está máis seco, nótase o cambio clímatico eu lembro que hai anos o millo recollíase no mes de outubro ou novembro e agora en setembro xa está seco. O de aquí xa non ten o pelo loiro, ten canas...
ResponderEliminarA min gústame particularmente o olor que soltán as espigas.
Bicos
El tiempo transcurre siempre igual, aunque a veces nos parezca que lo hace muy rápido y otras que no pasa nunca, todo depende de nuestros deseos e inquietudes. Pero dentro de "ná", otra vez las navidades.
ResponderEliminarFeliz otoño, Chousa, moitos bicos.
Quen me dera correr por entre esas bonecas loiras como cando era pequena! Como non podo, sigo debullando lembranzas para alimentar a ilusión.
ResponderEliminarBicos
Ai as bonecas loiras, algunha que outra tarde correndo entre elas... Quen me dera ser coma o millo que crece cando ten que crecer e non anda dando tumbos por ai...
ResponderEliminar;)
Setembro tería que ser fulminado dos calendarios...
ResponderEliminar(insisto)
Como que empeza o outono, ainda a comisión europea non o publicou no seu boletin e non se trazaron as partidas presupuestarias, me parece una locura que as estacions se sucedan asi sen supervisión nen control.
ResponderEliminarPase por esta vez pero a proxima non lle perdono a instancia e o impreso s-4332
saudos e perdon polo exabrupto
Comeza o outono, iso é o máis importante.............eu se fora unha boneca loira tería eses pelos tamén.
ResponderEliminara foto recordoumo ó outro día paseando pola Malvarrosa, Congo e máis eu compramos unha panocha asada de maiz... estaba boísima.
ResponderEliminarbiquiños,
votaba de menos leerte.
As bonecas loiras semellan peliroxas e a friaxe do outono non da chegado... ¿Qué está pasando?
ResponderEliminarTeño que dicir que debo ser unha das poucas persoas ás que lle agrada esta estación e agarda impacente a combinación de cores que pinta nos montes.
por isto mesmo gústame tanto o outono,sen presa,amodiño,unha cousa dando paso á outra,como debullar do que dito sea de paso estou un pouco farta,temos a horta chea de fabas e estas tamén se debullan....
ResponderEliminarbico.
JA!
ResponderEliminarQué te cres tí eso de que as estacions van cambiando así elas soíñas ó seu ritmo sen intervención humana!!!
¿El logo tí non escoitaches falar do cambio climático?
Aissss
O outro día vin un documental no que se relataba como as estacións chegaban cada vez máis tarde, as migracións dos paxaros estaban también a cambiar. A subida da temperatura a nivel global está a estragar o "tempo" da natureza...
E cambiando de tercio:
Sempre adorei os pelos eses do maínzo... E debullalo, esas boliñas con eses cores cálidos todas xuntiñas no caldeiro. Meter as mans e sobalas (jajaja xastamos!)... e logo sembralas no galiñeiro para ver correr as pitas detras do tesouro... esas pepiñas douradas..
Un bico debullado..
E que mal escrito!! aisss
ResponderEliminaronde se le "también" tiña que pór "tamén"
E son AS cores, feminino..
Pendón! Polo meu galego!!
Outro bico, corrixido este..
Pois si comezaao outona ainda que hoxe parece que voltou o verán, pero nada que ahi o ven é inminente.
ResponderEliminarGustoume o das bonecas loiras...andan algo despeinadas para recibir o outono.
Bicos!
Moito xoguei eu con esas bonecas de nena... en sardiñeiro (fisterra) na casa dos avós...bonitos recordos que voltaron a miña cabeza ó ler o teu post.
ResponderEliminarUnha aperta!!!!!!
Debullando, debullando
ResponderEliminarfóisenos o verán e por
S.Miguel xa teremos
as colleitas, espero que
este ano sexan boas.
Biquiños.
(Polas rías baixas
temos preciosas
postas de sol)
Tedes razón quenes decides que o millo anda algo verde ainda por estes lares. Pode ser. Pero vai madurar seguriño. Aquí nunca o esfollamos(*) sen que a espiga acade o seu punto...
ResponderEliminarE lembrades cando, nas noites de esfolla, salía unha espiga moura?. Por estas terras chamábanlles Raiñas.
(*) Esfollar: (do latin: esfoliare) Quita-las follas do millo e doutros cereais
Como hai tant@ malpensd@ xa compre acotar todo!
Home, a foto está moi ben, agora que o texto paréceme indixerible, e moi recargado de tópicos que así en fila fánseme cando menos un tanto "cursilóns"
ResponderEliminarna miña aldea, chámanlle "reinas", directamente! (está moi contaminado o galego alí)
ResponderEliminar-cando empezou a TVG afogaban coa risa-
estou algo de acordo con anónimo:
e que case todo o que a uns nos pode conmover profundamente, a outros pódelles mover á risa ou á pena:
(por ex. ¿existe algo máis "cursi" e "ridículo" que ver a unha parella recién enamorada? ¿e que me decides duns pais novicios? veña a falar decote da nova parvada que fai o unico rapas do mundo mundial?)
:-)
hai unha liña moi sutil que separa o cursi do esmerado,
a sensiblería da sensibilidade.
personalmente, a mín paréceme que este texto non a atravesa.
non me parece cursilón.
levoume doadamente,
coma da man,
a ese pensamento que todos temos tido
ó ver como na naturaleza van ocurrindo os cambios imperceptiblemente,
do mesmo xeito que nós seguimos a rutina da nosa vida...
pero, ainda que a Chousa non lle ha de facer gracia o comentario de anónimo -como non no la faría a ninguén que teñamos un blog- paréceme positivo,
porque a verdade e que aquí andamos todos a dicirnos uns ós outros
que ben, que bonitiño, canto me mola, que ben escribes
claro que tería sido millor que o anónimo tamén tivera un blog, para ver logo cal é o seu estilo
:-)
un saúdo para os esforzados blogueiros! e un biquiño para chousa
Bendito millo: de pequeno moito teño xogado por entre as prantas... e a carozazos!!!
ResponderEliminarCantas feridas, meus deus!!
O silencio interrómpese
ResponderEliminarco laio do vento,
as pólas sacódense
espertando as árbores espidas.
A follaxe ocre e avermellada
alaga todos os camiños
espallando a súa armoniosa beldade
nun paraíso de cores.
As sensacións mestúranse
coa maxia do escenario
mentres un poeta recita
os versos dun poema.
As fantasías acéndense,
medran os belos soños
que perfuman a vida
e manteñen vivos os sentidos.
Asoman os raios do sol
e pintan un tapiz de follas,
o outono está debuxado
na magnífica paisaxe.
E eu que son a típica "pija de ciudad" que na miña vida pisei un campo de millo, síntome dalgunha forma preto ó rocío das mañás, do olor da herba cortadiña, ou do sonido dun río que pasa preto cheo de troitas estirricadas e brillantes.... ó lerte.
ResponderEliminarUn gustazo
E que todo é subxectivo...
ResponderEliminarA mín no me parece cursi. Podo entender que a outros sí llelo pareza.
Gústame ser sinceira nos meus comentarios, para a hipocresía social xa temos a convivencia diaria, así que se teño tan mala opinión do post e a miña crítica non é constructiva paso de comentar, e menos escudándome no anonimato... Se presupón certo cariño para o que visitas, ou senón, interese, por iso, si só se aporta mal rollo... non.. mellor calar...
Abúrrenme os comentaristas que non aportan nada, ou que símplemente dín algo para quedar ben e punto. As polémicas sempre son interesantes se nacen co ánimo de aportar, de chegar a un entendimento. Non é nada elegante criticar dende o anonimato.
Chousa, que o teu texto non é indixerible, nin tampouco cursilón, polo menos non máis que o mesmo outono... Dixen.
Outro bico no millo.
Pois se non che gusta anómimo , con non mirar xa o tes amañado. Mira ti que faciliño. Ademais, o que sí é indixerible é o feito de escudarse tras un anonimato para criticar
ResponderEliminarA min gústame a foto (faime lembrar a miña nenez) e tamén o texto (faime lembrar a miña realidade actual). Todo pasa sen que nos decatemos. Mesmo semella que estabamos empezando o ano e xa estamos no outono!.Manda truco.
Bicos
Agradezo (moitísimo) as defensas e acepto (menos) as críticas. En todo caso para as dixestións complicadas, mellor un Omeprazol ou un sobre de Almax viría moito mellor que a lectura.
ResponderEliminarBicos dende o medio do millo
Começo a apreciar cada vez mais o Outono. Será da idade???
ResponderEliminarUm beijo.
Debulla, debulla. Estamos no outono pero as follas non dan caido.
ResponderEliminarSaudos indixeribles.
O malo é que debullamos días que non han volver.
ResponderEliminarDéboche algo ;-)pero non o esquecín. Foron días complicados. Xa che contarei polo miúdo.
Chuchos para repartir :-))
Pois haberá que levar o milho a cardar esas pelambreiras para que quede ghuapo nas tuas fotos.
ResponderEliminarE os cambios estacionais van mudando correndinho e sen aviso. E todo pasa e nada queda. So as lembranzas.
(Já vejo que te doutoraches tamén en mediciña, pois diagnosticas e prescribes ajeitadamente. Ti, já cho dixen mais vezes, és un diplomático. Eu mandaria direitamente a ranhala e quedaria maia aghusto).
Ala xa ta dito