Suso quedou sumamente tristeiro e deprimido dende que perdera un brazo naquel accidente. Con él perdeu tamén a fame, o sono e as ganas de leria. Un día 10, na feira de Antas, viu a unha persoa á que lle faltaban os dous brazos rebechando pola rúa e amosando un aparente estado de ánimo lúdico e festeiro, contoneándose como se bailase música moderna. Pensou que se él estaba tan decaído faltándolle un, como raio era posible que aqueloutro home, sin os dous, andivera dando pinchos pola vida.
Buscou a maneira de achegarse a él, non sin dificultade debido á ausencia de paradura do manco bilateral. Cando o logrou díxolle:
- Oiches oh. Estando eu tan amolado pola falta dunha extremidade; como carallo logras ti este estado de ánimo tan ledo carecendo dos dous?
- Estado de ledicia? -respostou o interpelado con evidentes signos de mal xenio e escaso acougo-. Que cona vou ter bo ánimo; o que pasa é que me pica o cu que nin diola, e non vexo xeito de rañalo!
Foto:Dous buratos
E logo como fan os carballos non mancos para rañar a raíz?? E que son de cidade eu.. jaja
ResponderEliminarTi ves?... Sempre hai quen está peor ca ti.. E mellor tamén.
Así que hai que vivir neste mar de mediocridade e conformarse con algún destello que te alumée de cando en vez.
Decatácheste da medusa que vai por ese ceo do carballo manco?? Éche ben bonita. Mira que se lle pica...
E digo eu que para rañar o lombo ¡e ata o cú! ben pode valer co tronco dunha árbore, aínda que estea manca.
Bico (picajoso xa iba no anterior post... ) ........ ¡extremo! jajaja
xa o dí o saber popular:
ResponderEliminarlas apariencias engañan
o carballo da foto está escotadiño de todo [hoxe están tamén escotando "os carballos" da coruña os operarios municipais] este ano que non quero que chegue rápido a primavera, arre demo que parece que todo se está preparando... hacia atrás cogiendo carrerilla!
¡¡¡ Pobriño!!! Non vexo putada pior...
ResponderEliminarHaiche un rapas pola porta do sol, que pide cun vaso de cubalitro nos dentes, non ten brazos, sempre vai en tirantes amosando as cicatrices. Sempre o vin sorrinte, espero que non sexa por lombrices... :p
Un biquiño a duas mans.
pd. Cambiachela foto.. ¿ e iso?
xa me parecía a mín que o da ledicia non era tal.
ResponderEliminarpobres home!
biquiños.
¿E a medusa??
ResponderEliminarEso non se vale...
Boeno. Pois non sei qué dicir deses buratos... que me poño birolla de miralos??
¿Definitivos?
Gustábame máis o carballo.
Aceptar los límites es sabiduría, en mi opinión. Lo de conformarse con lo que se tiene, depende de lo que se tiene!, pero jamás hay que perder el buen humor.
ResponderEliminarBicos
¡¡¡Árdelle o eixo!!!!.
ResponderEliminarBicos
Un matiz necesario:
ResponderEliminarResulta que hoxe sentinme seducido por unha foto para este post que xa tiña publicado e que capturei na pasada primaveira.
Decidín cambiala cando non había comentarios, peeeeero resulta que o ollo é máis lento cos teclados e a cousa non pasou inadvertida para algunhas comentaristas.
A imaxe da que falamos está aquí
E agora seguiremos mirando polos buratos.
Xa me parecía a min que vira outra cousa antes de cear, agora xa estaba a pensar que me pasara co viño, o grave é que non o bebín.
ResponderEliminarPois a min dáme moita magoa que lle pique o cu e non teña brazos para rañarse, pero ... non se decatou do afiadas que están algunhas pedras?. Mentres funcione a cabeza, non hai problema, sempre atoparemos algún recurso.
Bicos
Claro, se miramos dende lonxe só nos fixamos ou nos centramos nos buratos, pero se nos acercamos e miramos a través deles, a pespectiva cambia!!
ResponderEliminarEsta historia que contas, Chousa, recordoume á cortametraxe "El circo de la mariposa", unha emotiva historia que nos amosa como un home que perde os dous brazos loita pola súa superación persoal e afronta con valor a adversidade para conseguir atopar o seu lugar no mundo:
http://www.youtube.com/watch?v=BUBPX28_mAE&feature=related
[Aquel carballo daba peniña; mais, coido que xa lle saíron unhas cantas póliñas:-), non si? Paréceme telo visto e todo...]
uff, grazas pola aclaración sobre o carballo desaparecido! xa estaba pensando que a miña ida de olla era definitiva...
ResponderEliminarA pouco que miremos ao noso carón, sempre atoparemos alguén que estea peor ca nós.
ResponderEliminarBicos.
Jajajjajajajaajjaj!
ResponderEliminarXa o din por ahí: non se anima quen non quere.
Grazas por esta entrada de sorriso matutino :)
Bico!
jajajaja, bueno, creo que las cosas hay que tomarlas con algo de humor... por mi trabajo muchas veces me he encontrado con este tipo de situaciones, si...
ResponderEliminarBesicos
JUAS!!!
ResponderEliminarNon sei porque demo sempre nos empeñamos en pensar que o que nos acontece a nos e o peor do mundo, ata que vemos que hai alguen que está peor ca nos. O malo e que a min preocupame o que sentimos logo, si ledicia por vernos millor que o outro ou recapacitamos e aprendemos a convivir reconvertendo a nosa pena nunha situacion normal...
en fin...
De todolos xeitos e sen que veña ao conto, deixachesme matinando neses exif que me apuntabas no meu blog, e... levame a imaxinar unha fermosa fotografia ao lusco-fusco ;)
Equivocome???
bicos a ISO 200 :)
:D
ResponderEliminarEsa si que é boa tristeza, non ter un nin como nin con que rañarse.
ResponderEliminarAs cousas non sempre son como parecen e sempre hai alguén pior ca un. Mirándoo desta maneira queixárémonos menos.
ResponderEliminarChousa o teu bo humor
ResponderEliminarfainos botar o sorriso
cómplice do esperpento
cos dous buratos que
agardan a primavera.
Biquiños
Vaia chasco levei co final :).
ResponderEliminarBueno que sempre hai alguén está peor que un mesmo,que as apariencias engañan e que malos son os picores no tareseiro..
Biquiños Chousa!!!
Jajajajajajajajajajajajajajaja.
ResponderEliminarPobriño.
ResponderEliminarE ademais non é cousa de pedir un favor. Eu creo que non llo facía, qué mala me sinto pero non, creo que non llo facía.
Pensei que o segundo home íbanos dar unha lección de superación, pero non, quedei sen argumentos.
ResponderEliminarÉ difícil ás veces ver o lado positivo pero hai que esforzarse, senón imos de cu!
Mándoche un enlace cun vídeo relacionado co teu texto. É "A Historia de pepe":
https://mail.google.com/mail/?ui=2&ik=714d880604&view=att&th=12d99a16c64efe6f&attid=0.1&disp=attd&realattid=94d7d18aed13f729_0.1&zw
unha aperta.
Eu diríalle ó primeiro home, ó que lle falta unha man, que hai que vivir máis o presente, disfrutando do que temos. Se pensamos no que non temos, ó final acabamos tamén sen ter presente...
ResponderEliminarjajajaja Ademais da risa, saber darnos conta de que todo pode ser peor fará que nos queixemos menos das nosas penas
ResponderEliminarVeo muy buen humor por estas latitudes y me alegra. Muchos saludos de Almería
ResponderEliminarE despois de percatarnos do afortunad@s que somos por poder rascarnos alí onde máis nos pique, continuamos aturando as xeadas de xaneiro (que é cando teñen que vir).
ResponderEliminarBoa comparanza para facernos meditar. A foto era melhor a do carballo podado. Saudos.Carlosm
ResponderEliminar