Trío

Amor tamén existe entre as moleculiñas de hidróxeno, que fan tríos de humidades viaxeiras coas de osíxeno. 

Contonéanse entrelazadas polo val, xogando a ser río; remansando para darse caricias polo calado en rectilíneo desprazamento. Profusión de abrazos, cada vez máis íntimos, na cercanía de meandros;  para rematar coméndose a bicos interminables aínda ben non chegan á tosta co desexo encorado.

Métense man descaradamente ao abrigo do muiño, delatadas en xemidos que agroman pola buxa.  Sabéndose descubertas corren entre as pedras con présas imposibles, para precipitarse en orgasmos brancos que as fai ferver na fervenza.

Foto:  Fervenza do Toxa. Amor fervido.

Muíño

Presumimos porque somos muíño, e canchapernamos sobre fluídos en constante algarabía.

Gozamos esmagando mentras dicimos que contribuimos con iso á economía.

Gabámonos de pétreos xerifaltes consagrados nunha beiriña;

 para, sen ofertorios nin consagracións, convertir o trigo en fariña.

E -maquía tras maquía- non nos decatamos  de que, de tanto moer, morremos un pouquiño cada día.

 

Foto: Muiños do Folón. Decadencia e chulería

Absurdo

Os cirurxiáns procuran perfeccionar intervencións cada vez menos invasivas coa finalidade de que a fochanca que provocan non necesite máis tempo de recuperación ca propia doenza que pretenden estirpar.

Na enxeñaría, antes ca obra que se vai abordar, estúdase con meticuloso agarimo o impacto que terá no medio, para mancar o mínino durante; e sobre todo non lesionar a ollada despois.

Todo circula por ese vieiro do mínimo dano para acadar a máxima eficacia. Todo menos os malabaristas da xestión de recursos humanos na chamada grande empresa. Niso afiáronse os bisturís para chegar máis ó fondo e tronzar as fibras a feixes. 

Hoxe Kafka sería un cotizado xefe de persoal sen moita competencia posible. Bueno, talvez Ionescu...

Foto: Galvanizo no pasadoiro.Impacto impactante. Ridícula viabilidade