Samartiño

Somos ínfimos desde o punto de vista cósmico. 

Por máis que pretendamos a reivindicación de centro neurálxico do universo, non somos máis ca micras dun po minúsculo que se move según zoan os ventos.

Na ousada sobrevaloración que de nós facemos, chegamos a defender, con mirada intelixente, que o obxectivo do mundo é a nosa propia existencia. Canta inxenuidade! Ínfulas de seres básicos pensar que o obxectivo é nacer.

A pouco que profundizamos na lóxica máis básica, decatámonos que para o único definitivo que vimos ao mundo é para fenecer.

Foto: Mirada intelixente allea ao Samartiño.

Extrínseco

Aprenderemos a ser realmente fortes cando  logremos copiar da natureza esa capacidade de preservar a intrínseca  fermosura, incluso baixo o ataque feroz das xeadas. 

Mentras iso non acontece sigamos inhalando dozuras cos ollos pechados, á vez que contemplamos cos oidos ben atentos a sinfonía para os sentidos que nos ofrece o lene e sutil roce dos pétalos cando se abren...

Foto: Agresión extrínseca. Fermosura permanente.

Refinado

Non é nada fácil. Á consabida limpeza cómpre engadirlle bo gusto no vestir e porte no camiñar.

Imprescindible unha conversa atinada para o momento e apropiada para as circunstancias. 

En todo nin moito nin pouco; e en nada excesos nin carencias. Agasallar mesura no implícito e sutilidade no explícito. Cordial pero distante; manexando a amabilidade sen que pase de cortesía...

Cando todo iso dominas, e vas ser investido gentleman da túa corredoira, danche ganas de mexar; e escarallouse o nomeamento.

Foto: Agarrado á pirola nun recanto. Dimisión do gentleman por imperativo vesical.

Presente

Botamos media vida sen mirar ao pasado, obcecados unicamente na construción do futuro. E, claro, desta maneira non hai quen saiba conxugar o actual. 

Se a ese cóctel engadímoslle as présas coas que andamos; resulta doado comprender que o problema non vai ser a ausencia de futuro (xa se verá), senón que o drama radica en non ter presente (xa se ve).

Foto: Onte e hoxe. Mañá será outra foto