Aprenderemos a ser realmente fortes cando logremos copiar da natureza esa capacidade de preservar a intrínseca fermosura, incluso baixo o ataque feroz das xeadas.
Mentras iso non acontece sigamos inhalando dozuras cos ollos pechados, á vez que contemplamos cos oidos ben atentos a sinfonía para os sentidos que nos ofrece o lene e sutil roce dos pétalos cando se abren...
Foto: Agresión extrínseca. Fermosura permanente.
Pois eu creo que si o facemos! Acaso non é o tempo a nosa xeada, a peor que hai?
ResponderEliminarA foto é moi representativa. Mágoa que nas clínicas de estética lle pintaran ao lado unha xiringa con non sei que formoles conservantes.
Bo día, Chousa!
Que bien hablas
ResponderEliminarSomos xentes de "verán", criados baixo a exhuberante beleza, as cores rechamantes e os exteriores apetitosos... sen ter en conta que esa beleza é tan efímera como as roseiras.
ResponderEliminarbonita metáfora, meu ;)
A natureza sempre nos marabilla.
ResponderEliminarNon me extraña que haxa xente que pensé que é obra dun ser todopoderoso.