É a nosa obriga coidar o herdo que ata nós chegou. O máis grande legado recibido. O ben máis prezado, a semente do que somos, a esencia mesma dun pobo, o quid dunha cultura: a lingua.
Imprescindible abrazala coma a máis doce das amantes, para que floreza leda nas conversas. Necesario mantela húmida nos nosos beizos para que -quente e vizosa- ince a nosa fala de beizóns. Soamente así seremos nós mesmos. Con certeza.
Foto: Reflexo sobre un poema de Antón Sobral
Lugar: Exposición do Culturgal 2014 (Pontevedra)
Amén! :D
ResponderEliminarVeño dar o parte: chegou o bico, ainda que parou en Cambeo tomar o polbo (ai que vergonza).
ResponderEliminarNon o veño devolver, veño agradecelo na fala miudiña e agarimosa que amamos, cada un de nós a súa maneira.
Os bicos de Antas saben a flan de verdade, a arroz con leite, a canela, a bica mantecada. Engordei dez quilos.
Sr.Chousa agasalla con POESÍA os nosos ollos, as súas palabras e o conxunto que forma acada por penetrar en todos os recantiños. E canta verdade encerran. Coidémola, amémola!!
ResponderEliminarE si, os bicos de Antas saben a doce!!
Toda a razón no que dices.Já está chegada a hora na que o povo debe tomar concencia e consciencia do seu dever.Con toda a certeza.
ResponderEliminarPues es cierto, la lengua es uno de los tesoros culturales de un pueblo, lo que amalgama y une a sus habitantes. Hay que cuidar la lengua porque es nuestra seña de identidad.
ResponderEliminarVuestra lengua es tan suave como una caricia. El poema precioso.
Besos
Cada lingua ten o seu son, o seu sentimento, intransferible e intraducible. Os galegos temos a fortuna de dispor do noso propio código de crear, recrear e transmitir o mundo, os sentimentos e a nosa visión das cousas, o noso latido.
ResponderEliminarUn bico con lingua! ;)
Aviso moi importante, dendelogo. Expresarmonos na lingua propia... se a crearon @s nos@s devanceir@as ó longo dos séculos, non será a mellor canle pra transmitir oral e psicolóxicamente (e espiritualmente) aquelo que queremos dicir?. Ademáis dunha gramática, sobor de todo é o xeito de usala.
ResponderEliminarPois si que a nosa língua é tan donda coma una caricia Ginebra. Dicho un que fala (habla) galego.
Concordo cen por cen, sobre todo por esa maneira poética que tes de dicir as cousas. A lingua é unha das nosas señas de identidade máis importantes. E convén explicarllo a quen aínda non o entende: PP, Galicia Bilingüe, etc.
ResponderEliminarA nosa obriga e o noso dereito. Convén non esquecelo.
ResponderEliminarUn gusto verte
Bicoss
Si señor!
ResponderEliminarMellor non se pode dicir!
E o final do texto redondo redondo.
A foto fermosa así como o texto,unir o desexo físico que está ahí co desexo das verbas ...
moitos bicos chousa.
Aquí estou intentándoo con máis fracaso que éxito pero a luita non acabou.
ResponderEliminar