Todo está medido. As cordas tensadas, o arco listo para fretalas e
arrincarlles -a base dun vaivén infinito de caricias- os gozos
reiterados da melodía.
Marcando os tempos que van no pentagrama, atentísimos ao compás, pendientes da harmonía; tendo coidado cos silencios; calcetando fusas, tecendo arpexos...
A resonancia é perfecta, o instrumento axeitadamente acoplado. O público entregado.
No medio da interpretación, entre tanta marabilla, ninguén se decata que o corazón da violoncellista ficou sincopado.
Foto: Interpretando a Tchaikovsky en Antas (FestiUlloa2014)
(A última liña é unha ficción relatada por este blogueiro que gosta de xogar coas palabras)
(A última liña é unha ficción relatada por este blogueiro que gosta de xogar coas palabras)
Pillaban. Tantos (e bos) músicos como había, e ti pendiente da violoncelista e dos vaivens sincopados jajaja
ResponderEliminarMenuda foto lle pillaches
Con juego de palabras o no, te quedó "redondo" este post-musical:).
ResponderEliminarBesos
Foi espectacular e un enorme luxo...
ResponderEliminarJa podemos comprovar como gozas nos concertos. Quiçais ninguem se decatou dese levisimo allegro sincopado da cellista, pero ali tinhamos un magnifico corresponsal. Genial ingenio.
ResponderEliminarSaudos
Só despois da última frase me decatei de que a moza do violonchelo nin sequera estaba desmaiada. ... !
ResponderEliminarEsa liña de ficción é a que máis vida lle da ó texto
ResponderEliminarBicoss
Muchas gracias por haber atrapado ese momento. Supongo que te habrá sido facil teniendo en cuanta que siemre estas ahí. La foto es genial. Un abrazo y gracias por el apoyo. Rudi y Sandra
ResponderEliminar