Eramos pura sangue de alto copete correndo en hipódromos fachendosos. Tiñamos cortellos cheos de comodidades con pesebres ateigados de herba seca. Ás veces deixábannos rebechar polo curral, nun alarde de liberdade. E pregúntábannos aos poucos se queríamos mellor levar hostias coa fusta ou que nos espetasen a espora nas frebas. Tiñamos unha fluida comunicación entre o arre e mailo xo!.
E mira ti por onde fóisenos xear a mirada cando nos decatamos que aquela prenda que vestíamos tan garbosamente non era unha lucida capa; senón unha simple albarda.
Foto: Reflexionando no prado.
Su fina ironia me hace reir a la par que me invita a interesantes reflexiones. Es lo mas interesante que leo esta mañanita. Le envío salutaciones
ResponderEliminarNon somos máis que fariñotes ao servizo dos de sempre.
ResponderEliminarE na maseira en vez de cebada temos palla seca!
ResponderEliminarPolo que vexo tampouco o de antes e paz e alegría.
ResponderEliminarPero bueno, dis que ás veces deixábannos un pouco de liberdade.
Agora, nin ese anaquiño temos.
Chamoume moito a atención a fotografía, quitada con moito esmero.
Unha preciosidade de cabalo, dunha finura exquisita. Nótase que está ben coidadiño, aínda que o seu mirar está triste.
un biquiño Chousa.
Deixabamonos engañar ou pensabamos que era certo?.A mirada do cabalo da foto mais que xeada parece mui triste
ResponderEliminarBicos Chousa
mui trabucados estabamos...e deijaba-monos estar.Saudos.Carlosm
ResponderEliminaré moi diferente a imaxe que se pode ter dun mismo, coa imaxe que ven os outros en nós... poucas veces coincide.
ResponderEliminarpor eso pasa o que pasa.
biquiños,
Si que cambiou o conto! E a este paso seremos besta sen albarda;-)
ResponderEliminarpois a min molábame.
ResponderEliminar