Riqueza dos pobres que fertiliza hidroxenando. Sen liortas cando chega en vertical, xa que para todos, equitativa, flúe e como amante desbocado penetra. Serrón de dirección única que tronza. Inchando ríos, invadindo prados, anegando chousas, superando pontes, arrastrando pólas, carrexando latexos...
Palpable frenesí de caricias espumosas, envites impetuosos de mimos incontibles no leito fluvial.
E, despois do seu galope acuoso e osixenante, pediranos perdón preñando todo de vida, facéndonos saber que sin ela nin siquera poderíamos disfrutar o dulcísimo arrecendo a terra mollada.
Foto: Pontepedriña coutada. Prioridade para a auga.
O arrecendo a terra mollada é un dos meus, dos que me fan cheirar unha e outra vez, con pracer, sorbendo terra, auga, cores, luz...
ResponderEliminarAs veces chegar a túa chousa e ler tamén é un pracer.
Mais hoxe, cun texto cheo de auga e poesía e que se pode interpretar segundo conveña.
Deixounos hoxe a auga pera ainda arrecende.
Bicos.
E vexo como te emocionan incluso as riadas. Ti, destápate xa dunha vez, eres un romántico. "Palpable frenesí de caricias espumosas..." Aiiii, que Serrat lle poña música e temos un orgasmo múltiple todo o blogomillo :-P
ResponderEliminarLin o título e, coma sempre, botei un primeiro vistazo; onde diantres estará a auga? Agora, toca ler o texto e intentar descubrir e interpretar a metáfora... -pensei.
ResponderEliminarUnha fermosísima oda á auga!!!
Fonsilleda: E máis que arrecenderá. Este é unicamente o comenzo da sinfonía co adagio andante, que culminará molto vivace aló por abril. Xa verás!
ResponderEliminarTrasno: Xa non fai falla que me destape, que me destapas ti.
E, como trasno (ou trasna, que non o teño nada claro...), podías ti falar con Serrat para a musicalización da Pontepedriña, entrada de Antas.
Harmonía: Eu ben sei que en algúns casos, tanta auga no asfalto -máis que unha oda é unha foda-; pero nihil obstact para que saibamos comprender que por onde non pode correr libre, ábrese paso. Ela estaba antes...
A auga é necesaria pero xa vai chegando. Hoxe deunos un respiro, toda unha sorte para os que devecían saír por aí a pasear ou as rebaixas.
ResponderEliminarApertas (con sol).
Xastamos!! Mollando outra ves...
ResponderEliminarQué vicio mi madriña.. qué vicio.
Quedouche moi ben. Case podo ulir o docísimo arrecendo a terra mollada...
Ah.. non... que era a nena.. jaja
Boeno, pois nada, a cambiar o cueiro e danzando a danza da choiva outra vez. E que non preñe tanto que logo hai que andar a desbrozar e é un sen vivir...
Bicos sen coutar. A modiño non vaias ter unha sobredose... jaja
pd. Qué ben se che da a semántica erótica... Gústacheme cando a empregas tan fluidamente.... mollando a destra e sinestra... Sí señor
É verdade. Às vezes queixamo-nos dela, mas é necessária.
ResponderEliminarBeijos.
Como te pós Chousa!. Pareces Antena3 jajaja. Pone
ResponderEliminarDin que a auga pasou na Ponte Pedriña por riba da ponte o venres. Vexo que ti foche in situ para comprobalo.
Bicos
É maxia, a maxia que calma a sede, a maxia que calma a ialma, a maxia de estar na casa.
ResponderEliminarVeña de onde veña a auga, sempre a amarei, dame a vida.
Biquiños de volta :* :*
Cando a auga irrumpe nas nosas vidas, hai poucas cousas que a deteñan.
ResponderEliminarBicos pasados por auga. Pero con paraugas.
P.D.: Por certo, un texto moi poético. Parabéns.
Ai, a auga... E en perfecta dose ata engrandece o viño.
ResponderEliminarPois elle ben certo. Aburre ás ovellas, pero sin ela non poderíamos vivir.
ResponderEliminarBendita sexa.
Verás eu andaba algo enfurruñada porque xa estaba cansa de tanta choiva, pero e que despois de leerte a ti, non podo mais que pensar nesa eclosion primaveral que vai encher (ou tratarei de que encha) de cor a miña tarxetiña :)
ResponderEliminarQue sinxelo e ver as cousas a traves do teu cristal jajajaja
De todolos xeitos que saibas que apenas puden estrenar o meu novo obxectivo e de veras que morro de ganas!!!
Bicos!!!
É curioso, eu o recendo à terra mollada só o sinto de verdade en Castela, antes, sobre todo antes, dunha treboada de verán. Aquí teño a sensación de que de tanto cheiralo o olfacto se habitúa.
ResponderEliminarEmpregas unhas palabras dispostas dun modo tan poético que case parece que os destrozos causados pola auga na paisaxe modificada pola ocupación das persoas fose algo fermoso.
ResponderEliminarE o cumio xa nese último parágrafo, onde grazas a ela, a terra aparecerá plena de belleza.
Mais sabes a que me recorda ese comportamento da auga que adornas con emocións humanas?
A outro comportamento moi humano que, por desgraza, se da con frecuencia en quen se sabe
necesario/a, co poder que iso da.
Gustoume moito o texto.
de facer algunha crítica quitaría a palabra hidroxenando fai redundante o de fertilizar e aparte, chirríame co resto do texto, non sei polo qué.
Se o leo sin ela, gústame moito máis.
Bicos hidroxenados
Vaia oda máis fermosa, a ver se temos sorte, e as nubes saben de poesía e nos deixan tranquilos uns poucos días.
ResponderEliminarBicos
Encántame! xa che dixen máis dunha vez que estos textos tan líricos que fas gústanme moito.
ResponderEliminarMiraches o lado máis fermoso da auga, é verdade que ás veces fai destrozos, pero sempre hai que ver o lado positivo e ti ollaches éste
con arrecendos, carrexando latexos, escoitando as pingas da auga cando mollan os prados ou mesmamente a túa chousa.
Espero que nos deixe un sinfín de cores na primavera e un cheiro a lavanda e romero.
un bico perfumado.
Molla, molla, pero con condón! Digo, con chubasqueiro,....
ResponderEliminarInfluirá que aquí pasamos dos trinta grados e non aturo a calor, non digo eu que non, pero despois de lerte só podo dicir: qué ganas de mollarme!
ResponderEliminarBicos
Estou en todo contigo
ResponderEliminarpero que veña máis
repartidiña que así
ata se afogan os
parrulos.
Bicos e apertas
Me pareció un bonito homenaje a la lluvia, al agua que acaricia la tierra y de la que tanto se queja la gente... bueno, hay aguaceros hostiles, Chousa, que me lo digan a mí que se me inundó la casa en la famosa tormenta cacereña de septiembre:)
ResponderEliminarEn fin, que es precioso tu post "acuático":)
Bicos pasados por agua
Iso é...hai que verlle aparte positiva todo..
ResponderEliminarBicoss!
Xenerosa maneira de ver as cousas: cómpre térmola en conta cando a choiva nos amola e nos asolaga, pero claro: nunca chove a gusto de todos.
ResponderEliminarI eu que pensaba poñervos a foto do Ulla atoldado...
ResponderEliminarNon desesperedes, que ten que chover máis. A fotosíntese mólanos moito, pero onde carallo imos conseguir o VERDE se non temos auga na raíz?
A seguir mollándose, damas e cabaleiros!
Aunque a veces moleste, nunca me quejo de la lluvia, me gusta la lluvia, y el agua es tan necesaria...
ResponderEliminarEl olor a tierra mojada es uno de los perfumes más exquisitos.
Espero que el estreno del año y de la década te haya sido favorable.
Moitos biquiños, Chousa.
O que dís está moi ben pero na súa medida, senon que lle falen de auga ós australians, pobres, da medo ver as imaxes.
ResponderEliminarbiquiños mollados,
(e non hai nada ver nestes bicos)
Pois eu estou de auga ata a punta dos pelos, hoxe quedei nunha cuneta na que me metín para deixar paso ao que viña de fronte (e que as carreteiriñas son algo estreitas), e me foi imposible sair, canto mais o intentei mais se enterraba a roda no barrizal, total que me veu sacar a grúa, e todo por culpa da auga, que está todo enchoupao.
ResponderEliminarSaúdos.
Muy lindo tu Blog, es un placer conocerte.
ResponderEliminarCariños para ti.
mar
A auga para mín é todo na escrita, reflexa a perfección todo o que sinto cercano, cambiante e fermoso. Sei que o sabes...Besiños sen formas.
ResponderEliminarGracinhas por amosarme a pontepedriña. Já hai tempo que non paso por ela. Saudos.Carlosm
ResponderEliminar