Tecemos mil e unha marañas de ideas para acometer ilusións e proxectos. Integrando medios, optimizando recursos e adaptando escenarios.Cada cal na súa sebe, imos espetando as propias habilidades para engarzalas nas poliñas da oportunidade, na procura reiterada, contínua e vehemente da solidez que proporciona a seguridade.
E só cando as calores de agosto queiman as follas e as coitelas tronzan as pólas, contémplase con nidia claridade a robustez do noso traballo.
Resulta curioso comprobar que para decatarnos daquelas fortalezas, son necesarias estoutras ameazas.
Foto: Niño deshabitado. Rulada criada.
Do acubillo de Refoxo xa fuxiron as anduriñas, mais o seu pequeno e feble espazo segue intacto.
ResponderEliminarSó sabemos o fortes que podemos chegar a ser cando unha ameaza, aprentemente, nos enfeblece.
Ou non?
Bicos aniñados.
A natureza, por necesidad ,crea verdadeiras xoias, arte..que nos destruimos polo contrario, por non valorar o esforzo. É moi triste. Apertiña
ResponderEliminarHoxe non virá un anónimo a dicir que non estás á altura...
ResponderEliminarFantástico... ¿has visto los nidos de las cigüeñas, tan al filo de las alturas? ¿Hay cigüeñas en tu país? Aquí tenemos pocas pero es sorprendente asomarte a uno de esos nidos increibles y peligrosos... ¿Cómo lo harán? Un abrazo.
ResponderEliminar...e que un tamén se ten que dar licencias. Qué carallo!
ResponderEliminarTen vostede razón, ás veces ignoramos a fortaleza que podemos chegar a ter; só cando o noso "mundo" está en peligro podemos chegar a descubrir, que aguantamos máis do que pensabamos.
ResponderEliminarBicos
Seguridade e estabilidade é todo unha ilusión...
ResponderEliminarVivimos en areas movedizas...
Aínda así haino que facer ó mellor posible, porque a ilusión tamén paga a pena.
Sempre hai tormentas e olas de calor que poden co noso traballo, e ata con nós mesmos...
Bicos sólidos e robustos.
Así somos los seres humanos, nos crecemos ante la adversidad. Creo que es puro instinto de supervivencia.
ResponderEliminarRealmente no sabemos hasta que punto podremos aguantar lo que la vida nos deparará.
Si te digo la verdad, Chousa, ya he tenido que aguantar bastante y casi mejor que la vida me ahorre de más enseñanzas.
Biquiños, voume unha seman a percorrer a nosa terra.
Que casualidade, veño de ler un post onde se mostra coma dos
ResponderEliminarniños, igual ca de moitos elementos que hai na natureza nace unha maneira de facer arte efímera, como todo na propia natureza o é.
Estiven a remirar ben a túa foto, non vin moitos niños na miña vida, asi tan de perto -agrandeina de todo-. Un traballo admirável.
A túa reflexión vai por outro lado -supoño- pero a min faime pensar na teima que ten moita xente de seguir construíndo o niño cando xa está rematado e xa se cumpliu a súa función... pero veña niño, veña niño, parece coma se o único importante fose o feito de traballar!.
E para rematar con este carabullo que deixo neste niño teu... os últimos versos do poema de Victor Hugo "Os niños":
"Como agochan os paxaros o seu niño,
andamos nós a ocultar nosos amores"
Bicos para o finde.
Boooo, nunca vin tanta filosofía nun niño de paxaros. Cando te pós...
ResponderEliminarPero ser é cero que moitas veces dámonos conta do que valemos cando o perdemos.
(Joer que ben falas).
Un bico dende o meu niño
construir e deconstruir
ResponderEliminartecer soños que non se levan a cabo
voltar a soñar
así é a vida.
biquiños,
me gusta la palabra deshabitada y por eso se me ocurre:
quedé deshabitada aquella noche que te fuiste mientras nuestra pequeña hija, durmiendo en la cuna, era ajena a nuestro fracaso.
quedé deshabitada, tal vez ya mucho antes de aquella noche, el día que dejé de reconocer mis besos faltos de pasión.
quedé deshabitada, en plena juventud, sin saber si algún día mi cuerpo sería de nuevo poblado.
deshabitada
y muy triste.
p.d.: en fin, me dejé llevar, ya sabes.
As ameazas fortalecen
ResponderEliminarfan que nos agarremos
máis a vida.
Aínda que o niño se
mostre deshabitado
quédanos a ledicia
de que os paxariños
salvaron.
Unha foto moi lograda.
Bicos
Somos duros de roer... pero só nos decatamos en situacións extremas, cando non toca outra que aguantar e saír.
ResponderEliminarBicos (ou picos)
Non hai fortalezas, meu.
ResponderEliminarOs paxariños fan eses bonitos niños e nos contratamos axencias de seguros. Pero a amenaza non deixa nunca de amosar o rabo. E si é o rabo ainda menos mal.
Este ano unhas anduriñas fixeron o niño ao carón de onde temos o lavarroupa, nunha zona que o teito é baixo e podíamos casi mirar dentro. Foi un verdadeiro pracer ver o proceso de fabricación, cómo ían poñendo os barros e as palliñas, cómo vixiaban,... e logo os ovos, todo o proceso ata que as crías tamén botaron a voar. Fermoso.
ResponderEliminarXa marcharon, o niño quedou, penso que iso significa que para o ano que vén voltarán. Oxalá.
Tocas temas moi variopintos e algunhas veces pareces un tipo serio e todo :-)))) pero esta vez estas que te sales (do niño e da silveira, nunca escoitara o de SEBE).
ResponderEliminarUnicamente podemos ser forte se sabemos (e controlamos) as debilidades. De libro
Pois efectivamente, sen ameaza e sen perigo non hai fortaleza nin tobo. E sen niño non sei onde irían parar os pitos.
ResponderEliminarEn fin, saúdos e ben chegado desas vacacións, que creo que non lle dei a benvida.
No soy muy ducha en materia ni tampoco entiendo el gallego como para opinar del texto; pero si que puedo y quiero decir que la foto es muy sugerente. Me pregunto como la habrás obtenido. Un saludo y felicidades por el blog.
ResponderEliminarIr ós ninhos era un dos divertimentos mais habituais na minha infancia. Visto agora parece unha barbaridade, pero daquela si que se facia. E algunhas veces era necesario pousar as debilidades para subir con fortaleza a cima do carballo alto para ver o ninho da pega. Polo que vejo ti sigues na mesma. Sigues gatunhando con tanta habilidade coma antes?. Saudos. Carlosm
ResponderEliminarAi Chousiña que ben falas na escrita.
ResponderEliminarO niño, ainda que agora pareza valeiro, deu, como ben dis, seus frutos xa.
Bicos.
carlos m. non me digas que Chousa era deses rapaces que desfacía os niños dos paxaros, ou lle roubaba os ovos!...
ResponderEliminarporque non lle falo máis!
:( :( :(
Á que nunca lles roubamos os ovos, Carliños...? Roubar sempre foi moi feo, raio!. En realidade eran os paxaros os que nos rogaban con eles.
ResponderEliminar(Joder, co bueniño que era daquela e xa me empeza a parecer que son mellor agora jajaja)
Dubido que tanto daquela (coma agora), as intencións fosen tan boíñas como dis, dependendo para que...
ResponderEliminarReivindico o beneficio da duda. Eu reitero a miña inocencia suprema; vamos, que se fose Papa seguramente proporía á curia a miña propia beatificación... :-)
ResponderEliminarSan Chousa? Non acae. Quita, quita
ResponderEliminarAisss.. Inocencio Inocencio...
ResponderEliminarImos ter que poñerche unha boa penitencia... Porque... ¿os pecados prescriben ou non?
Non non non, axeonllome eu ante esa capacidade de mesturar imaxes e textos chegando a conclusions totalmente demoledoras.
ResponderEliminarE...
deixoche uns biquiños :)
Aínda non prescribindo...jajaja
ResponderEliminarA mestura é un pracer (case sempre!)
nunca vi un nido desde esta perspectiva. graciñas por regalarnosla chousa.
ResponderEliminartienes que ser una mujer muy sensible a la vista de tu blog