Decir que a natureza é vitalista resulta unha redundancia.Na Chousa estes días, cando os poucos ourizos que quedan toman a cor parda que os mimetiza coas follas secas que baixaron das alturas a render tributo á terra que lles deu a savia, cando semella que nun vistazo podemos concluir que todo está esmorente, inerte e monocromático; xurde o colorido vital.
Amodiño, sin chamar a atención, caladiña e cautelosa, a flor emerxe suaviña no medio do mar decrépito e teso de follas mortas.
Flor e froito xuntos. E logo din que non hai parellas imposibles!
Flor e froito xuntos. E logo din que non hai parellas imposibles!
(Foto: Paseando entre Quintela e Antas en decembro)
Coma sempre a realidade supera a ficción, e neste caso a natureza, que é de dónde copiamos para crear todo o demáis.
ResponderEliminarUn saúdo.
Bonito contraste....
ResponderEliminarXa non sei qué decirte. ¡Alegras as mañás con estas fotos e comentarios! Vives nun lugar precioso. Eu si saco unha foto paseando, só pode saír algunha colilla, servilleta,pó ou merda das rúas. Jjajaja.
ResponderEliminarEa forza da vida que empuxa para cumplir os seus ciclos vitais.
ResponderEliminarGustanme as fermosas imaxes que sempre acompañan o texto, ea sensibilidade que sempre esta presente, coma esa fermosa fror a caron do ourizo.
Unha aperta
Boas imaxes, si...
ResponderEliminarAs parellas deixaron de ser imposibles dende que alguén tivo a brillante idea de mezclar anchoas con piña, e botalo todo ben mezcladiño nunha pizza...
si... vivir para ver.
A natureza é unha orxía contínua. Eu xa cho dicía, e tí dicías que non..., que si era eu, que si era eu que miraba cos ollos sucios.. jajaja.
ResponderEliminarCoas túas fotos e comentario fas que, non teñamos que miralas cousas, fas que esteamos dentro delas. Bicos
ResponderEliminarQue casualidade! levo uns dias de recordos que se me meten por as rendixas, e esas floriñas forman parte deles: medraban no chan da carballeira que había detrás da escola na que aprendín a ler. Despois na cidade, como di silvana, non tivera ocasión de volver velas ata moitos anos despois, casualmente, un dia nun paseo por un monte. Palpexoume rápido o ´corazón, apareceron diante miña coma amigas que non cambiaron dende a miña infancia. Outras veces volvín velas, deben durar pouquiño, e non medran en calquera sitio, teñen que darse unhas condicións especiais no chan, penso eu.
ResponderEliminar¿Non saberías tí, ou alguén, que nome teñen? Cando lle quixen preguntar a xente, e as describía ninguén as coñecía... nesta Coruña non deben ser moi populares! e a google non sei que dicirlle :)
Pasei por aqui de casualidad e gustoume.
ResponderEliminarEu tamen son de Antas e fixome ilusion ver q hai ken amosa tanta sensibilidade. Fixexes ke me sentira orgulloso de ser de Antas.Non deixes de facelo.Grazas e un saudo
Bueno, ante todo gracias por visitarme, ha sido un placer y puedes volver cdo quieras (tú y los de tu blog). La verdad me ha costado leer el post, en Sevilla hablamos y entendemos el sevillano... jeje pero decirte que tras 10 minutos de esfuerzo, he entendido casi todo. Lindo post, linda foto ;)
ResponderEliminarRifo I de Z.: Sin duda resulta unha fonte de inspiración para crear. Que sexa tamén fonte de simple vitalidade!
ResponderEliminarVeca: Gústannos os contrastes. Reteñen a nosa atención e prodigan miradas.
Silvana: Alégrame alegrarche as mañáns. Resulta gratificante leer polas tardes os teus parabéns.E si, Antas ten marabillas tamén, como calquera lugar do país se as miras...
Apátrida: Non sei quen é máis sensible, se o que transmite ou quen a recibe. Seguramente sería tema de un post.
Druida: Boa comparanza, ainda que a piña case me gusta máis sin pasar polo forno.
Pitima: Será por iso que eu quería estar en cada foto, mimetizado na bacanal de follaxe... jaja
Angeles Mallo: Farémonos sitio uns a outros. Lembra que eu estou en cada unha delas tamén.
Zeltia: Aquí hai quen lles chama liliñas, e si, abundan nas chousas húmidas da auga de outono. Son efímeras, pero moi bonitiñas.
Anónimo: Alédame canto dis...
Marisa: Ha sido un placer tu visita. Espero que el idioma no sea una barrera infranqueable para tu regreso a la Chousa (yo no hablo zevillano con salero, pero seguro que podremos comunicarnos).
Graciñas por vir!!
Um crocus! É uma pequena primavera!
ResponderEliminar