Hoxe tiven unha aleccionadora charla sobre as combinacións cromáticas. Recibina dunha "profe" de pelo rizo, ollos verdes e mirada leda. So ten 9 anos, pero deixoume clariño que son pouco menos que un desastre da policromía.
Díxome, sin andar con moitas landainas, que o meu blog tiña un xogo de cores absolutamente impresentable. Tiven que ceder en certas tonalidades verdes e case me fai eliminar o vermello.
Acabou por aceptar, con cara de pouco convencemento, o resultado final.
Díxome, sin andar con moitas landainas, que o meu blog tiña un xogo de cores absolutamente impresentable. Tiven que ceder en certas tonalidades verdes e case me fai eliminar o vermello.
Acabou por aceptar, con cara de pouco convencemento, o resultado final.
Ola!
ResponderEliminaralégrome de coñecer o teu sitio, xa que ata agora os teus comentarios non deixaban migas de pan que marcasen o camiño de volta.. ou se cadra foi que as comeron os corvos...
De calquera xeito, nunca é tarde. Gústame o teu blog. As fotos bátenme tamén no corazón, teñen unha mirada que me resulta familiar, como me dicías ti.
Estamos en contacto, compañeiro.
Unha aperta "santisiana"...jeje
Non sabes ti o "santisiana" que é...
ResponderEliminar(Graciñas por visitar a miña xanela)
Jajaja, con lo escueta y sencilla que es la anécdota, pero rebosa simpatía.
ResponderEliminarEu non acostumo a utiliza-lo galego (daraste conta enseguidiña) e o teño bastante oxidado (este palabro seguro que non se di así), pero farei un esforzo, ademáís, non me virá mal practicar.
Un saúdo.
Se meto moito o zoco pódesmo dicir, con confianza, se non, nin conta me darei :)
Graciñas Susana pola tua incursión na Chousa (e tamén no galego). O zoco méteo canto queiras; que un zoquiño con pe femenino dentro...é do meu agrado!!
ResponderEliminar