Houbo que volver sementar, porque disque a semente era tan ruín que non xermolaba. Así que xa nos vistes volvendo gradar a terra, facendo embelgas e lanzando -con mesura xenerosa- os grans á terra.
E acubillamos o sementado, ata volvemos cuitar; non vaia ser que se perda a colleita por unhas galletadas de esterco...
E miramos cada día a leira e vémola que non acaba de agromar. Que a encetan todos os males. Que se moita auga; que se pouco mineral; alabadiño que seica cargamos de semente o comarón da esquerda; arre do demo cos cadullos da dereita que nin nace neles por riba, nin deixan nacer por debaixo...
Con todo este panorama chegamos á conclusión de que, se desta non vai tampouco, imos ter que cavar ben fondo o labradío, facer borreas e mandar para o carallo a todos estes quitamerendas que nin saben nin queren encher as huchas. As nosas, claro!
Foto: merendera bulbocodium, nada nunha corredoira de Alvidrón de Outeiro.
ResponderEliminarNon lembro moito, porque dende o colexio que non miro iso, pero seica ás veces hai que queimar o campo e asumir as perdas para despois poder sementar e ter unha mellor colleita.
Tamén pode ser que estou contaxiada polo que pasou (e pasa) por aquí nas últimas semanas.
Bicosss
Pois a miña maneira de mandalos po carallo será non volver sementar e que quede todo a selva.
ResponderEliminarA min pasoume unha cousa parecida co céspede que agora cría máis trevo ca herba.
ResponderEliminarVivimos unos tiempos, en que ni la cosecha ni las personas somos importantes. Solo lo es ganar dinero a costa de ambas cosas. Pero a pesar de eso, en tu post hay una foto, de una flor que contra todo pronostico sale orgullosa y con el color que le da la fuerza de las mujeres, constantes y luchadoras.
ResponderEliminar