A auga, namais agurgullar, búscase a si mesma para se xuntar con outros milleiros de gotiñas solistas, interpretando así a melodía máis vital que coñecemos.
Mentras interpreta tamén baila ao son da cunca que a sostén en compases imposibles de dixitar e tempos con ritmos por veces longamente acougados, por outras lenemente rápidos.
Fai música mentras contén e dá vida; e cando os meandros anchean o seu caudal abrindo o ángulo, pinta acuarelas en tonos que se mimetizan co entorno.
E nós unicamente podemos ficar mudos e absortos contemplando tanta marabilla, que nos deixa o espírito irto e a carne trémula.
Foto: Ulla pintor
A agua que nos molla, que nos cala, que nos limpa, que nos bendice, que nos mantén con vida ou nos afoga, pero que non podemos reter entre as mans. Esa é parte da súa beleza.
ResponderEliminarTrémula, sí, ó lerte
Bicoss húmidos (pola auga, digo)
Gústame como levas a corrente de palabras hasta a desembocadura deses finais que construes. Manexas moi ben as palabras e descúbresme moitas novas. Gracias
ResponderEliminarY es maravilloso verla caer de las nubes hacia la tierra y volver una y otra vez en ese ciclo de vida: evaporación, condensación, enfriamiento y precipitación...
ResponderEliminarBesos
¡Que chova que chova que buena falta nos hace!
ResponderEliminarBesines utópicos, Irma.-