Esta primavera de nuboeiros trouxo flores tardías á roseira do xardín. Ela -a roseira- dispuxo todo segundo as leis do parlamento vexetal. Regulou o crecemento despois da poda agresiva do xaneiro, acordou con espiñas dispares a protección do conxunto, enredouse por lei orgánica na celosía do valo e agromou por decreto folliñas verdes...
Agora, por sorpresa, un recendo novo xura e promete anegar con petaliños o chan desta silveira democrática, tan necesitada de erradicar olores que non eran -precisamente- aromas. Ogallá perduren. Oxalá o vexamos.
Foto: Rosiña con aspiracións de rosa.