Presuntos

 

Chegamos a un punto no que aqueles que semellaban ser referentes da nosa sociedade, móvense unicamente en dúas cordas: ou presuntos ou presuntuosos! 

E o máis fodido desta leria é que aos primeiros pagámoslles nós o avogado e aos segundos corrémoslles cos gastos suntuarios.
Se non fora porque nos dá a risa, era para chorar.

Foto: Xogando a ser pino. Alardeando no pinar.

Óxido

Comandantes con bigotiño pariron zarabetos que aluman ministros de xustiza con trazas de adiantados, pero que se destapan cangrexos cerebrais.

Colectivos oligárquicos que rouban ilusións a cara descuberta, trafican con dereitos e ocultan as pegadas con luvas brancas; mentras fuxen escoltados por tricornios acharoados.

Instituciós prostituidas e santuarios profanados, donos dunha rulada de ovos sen galadura...

Está claro: oxidóusenos a democracia.

Cando empezamos co esmeril?

Foto: Evidencia corrosiva.

Mando

Ser seica somos vivíparos; pero ultimamente reproducímonos de maneira tan esporádica que un xa pensa se esa querencia humana por estomballarse continuamente no sofá non terá algo que ver coa incubación...

E mentras no Seregueti continúa a loita encarnizada e asasina pola transmisión xenética; este menda, alleo ao mundo, sábese dominante unicamente porque manda no mando.

Foto: Último grito. Inclue tecla de reproducción.

Sedela

Aínda sentindo os ruídos de copas que estalan, do tecleo reiterado de palabras doces acompañadas de imaxes picantes, de uvas vasectomizadas devoradas ao son metálico de badaladas que non chamaban á misa; voltamos  aos aparellos da normalidade. 

Volverá ser o mar bravo o que nos chimpe na cara salpicaduras de realidades e haberá algún anzol rebuldeiro que se nos espete nos dedos.

Iso si; seguiremos percibindo a ledicia cada vez que sintamos que se nos tensa a sedela.

Foto: Peixaría con barra libre. Boa pesca para o 2014!