Nótasenos ás leguas que andamos continuamente na procura dese til que sempre nos falta, dun acento minúsculo que lle dea sentido ao fonemiña que nos representa.
Somos átonos, por moi esdrúxulos que pretendamos; así que non queda outra alternativa semántica que ser camiñantes permanentes polo carreiro gramatical. Nada grave, xa que durante o camiño podemos ir acentuándonos con acenos; así que resultará ata ameno e -de paso- parecemos máis agudiños.
Foto: Aceno acentuado.
Já vejo que andas ponhendo o acento na cordialidade.Gostei da image fermosa.Saudos
ResponderEliminarEntre o aceno e o xeonllo desfeito, velaités como teñen que agardar por il.
ResponderEliminarPor ela...parécemo.
ResponderEliminarAlguem me dixo unha vez: oes, non todas as palabras son agudas e se acentúan!
ResponderEliminarIsto é gramática e non o que nos aprenden nas escolas !.
ResponderEliminarpra agudiño tí...!
ResponderEliminarQue forma tan xeitosa, de dar una clase de gramática.
ResponderEliminarPois isto é para ser esdrúxulo.
ResponderEliminarCae tan ben...
Ir recollendo acenos no camiño...
biquiños chousa.
é un texto moi agudo, como dí Zeltia, é que de calquera cousa fas algo literario e con moita retranca... és un fenómeno.
ResponderEliminarbiquiños,