Útil de aloumiños, comandante das ferramentas, prolongación da intención, aceno de simpatías, estandarte da expresividade, doutora de infinitos males, mestra da comunicación, educadora de condutas, vehículo de simpatías, marca identitaria, presidenta do ser, directora xeneral de picardías...
Foto: Flor de Abril na man.
Todo iso corresponde á esquerda (a da imaxe). E a dereita?
ResponderEliminar:-))
Qué pasa man!!! (Léase con acento mexicano...)
ResponderEliminarPois sí, a pares. E mentres a dereita fai, que non se entere a esquerda.....
Bicos a mans cheas.
non... ¡¡ superman!!!! :p
ResponderEliminarabofé...
bicos... xeitosos
A flor vese tan a gusto que da gusto vela. Gustoume
ResponderEliminarMan delicada que lhe acae a flrorinha com a mesma perfeçom que as palavras tuas. Saudos
ResponderEliminarFeita pra rañar cando pica, pra roubar galletas da caixa, pra escribir marabillas cotidiás...
ResponderEliminarBico e aperta de mans
a imaxe me provoca unha sensación de man "acolledora"... man "que mima"... no xesto de coller a flor da ¿camelia" hay algo moi lene e doce.
ResponderEliminarbiquiños,
¡vamos, qué te gustan las rosas,! ¿no?
ResponderEliminarBesos
cantos títulos! (e pararías porque nalgún sitio hai que poñer o punto final,porque... que marabilla as mans, e que faltiña nos fan)
ResponderEliminar(esa túa non se sabe se ofrenda a mini-rosiña, ou se a garda escondidiña como un tesouro)
Por máis que reparo na imaxe, non sei que me produce máis tenrura, se a flor acariñada ou a man que acariña. Mutuos aloumiños, si!! Empatía, hai. E simpatía, tamén!
ResponderEliminarPara min??
ResponderEliminarComo si fose.
Graciñas Chou.
Un feixe de epítetos ben acaído.
ResponderEliminar