 |
Anos de entrenamento para o dominio do compás, lustros de aprendizaxes en cálculos de resistencias imposibles, vidas enteiras de planficación para deseñar harmoniosos entornos que non manquen a mirada.
Todo ese esforzo grandioso para que despois chegue unha jabata con deportivas de goma e gafas de pasta, que supere tan doadamente anos de estudo do volume cunha pose que non oculta a súa esvelta arquitectura; simplemente pousando o seu cu morno na pedra dura.
Con tales distraccións a ver quen carallo atende ao estudo do urbanismo!
Foto: Agardando en A Guarda
O sito e ben bonito pero ti fíxaste onde queres pillaban jejeje
ResponderEliminarBicos
Caigo por aqui por casualidad y me encuentro una fotografía del magnífico paseo junto al puerto de La Guardia.
ResponderEliminarEs un pueblo muy hermoso que tuve ocasión de visitar el pasado verano haciendo una incursión desde Portugal.Se come de vicio, sus vistas son geniales desde el monte de Santa Tecla y me ha evocado gratos recuerdos de la Galicia que conocí. Me ha resultado muy placentero encontrar la fotografía. De arquitectura no entiendo nada.
"jabata" (cachorriña de xabarín. tamén valiente), pero paréceme que non o dixeches en ningún deses sentidos...
ResponderEliminarhai que ver como sodes os de Antas...
por certo, lin no Cuspe que perderas o pasaporte blogueiro (...!?)
peréceme que ti és dos que te distraes co voo dunha "mosca", ¿non sí?
ResponderEliminar"o cu morno na pedra dura", aquí escóndese algo moi sexual, diría eu.
biquiños,
Eu tamben admiro a beleza da arquitectura fiminina sobre toda outra arte e composiçom.Olho atento o teu.Saudos.Carlosm
ResponderEliminarPois segue mirando, que tamén desta arquitectura apréndese moito.
ResponderEliminarbicos.
Hai que distinguir entre monumentos e arquitectura, é certo.
ResponderEliminarO bo do verán é que hai máis monumentos á vista.
Chamándolle ás cousas polo seu nome, nin máis nin menos!
ResponderEliminarA pedra dura e fría, supoño.
ResponderEliminarBicos
Volta, revolta, reviravolta...
ResponderEliminarDéixolle a miña tarxeta. Feliz noncumpreanos ;) :*
Esta rapaza sentada na pedra lembroume unha avoíña que coñecín nos Ancares fai anos, a tía María, que sempre nos rifaba á miña compañeira de colexio e a min se nos via sentadas por ali en algunha pedra porque segundo un dito que ela coñecía "ni casada ni soltera, no te sientes en la piedra " jajajaja
ResponderEliminarApertas.
Sempre co ollo posto onde máis che convén!
ResponderEliminarVexo, e me contenta, que teña vostede tan boa vista coa arquitectura.
ResponderEliminar