Nada hai que suscite tanta grandiosidade como o feito vital. Ese mecanismo mediante o cal os seres vivos constituen máquinas perfectas que paulatinamente van adquirindo -con inusitada semellanza- pautas e vicios.Do calor e suavidade uterinas, que nos reporta alimento e vida, pasamos á silveira punzante e fría que nos prodigará ledicias e placeres; pero tamén algunha que outra ferida.
Sorprende a vigorosa fraxilidade coa que iniciamos ese percorrido.
Foto: gatiño recén nado nunha silveira de Antas de Ulla
OOOOOOOHHHHHHHH nunca dejan de sorprenderme y de maravillarme imágenes tan tan tan...... como esta... no tengo palabras... ooohhh sólo quisiera cogerlo entre las manos... Que no nos faltara esa suavidad y ese calor con el que partimos sería lo ideal...
ResponderEliminarque pasada, chousa!
ResponderEliminarQué gatín! Ellos "espabilan" antes que nosotros, que enseguida tienen que buscarse la vida.
ResponderEliminarVaia puntería, xusto un post que pos de gatiños e a primeira en contestar é a persoa máis apasionada dos gatos que coñezo.
ResponderEliminarEspero que non se magulle moito ese precioso gatiño.
¡Que mágoa pasar tan directamente a espetarse nas espiñas da silveira da vida !
ResponderEliminarCantas criaturiñas (humanas) nacen xa sufrindo e a cantas lles fan sufrir os outros "animais" da mesma especie.
Chuchiños
Imagem de fragilidade, a suscitar a nossa ternura.
ResponderEliminarBom Domingo.
Um abraço
É unha imaxe moi tenra e un gatinho lindísimoooo.
ResponderEliminarUnha aperta para ti e unha caricia para el.
:)
Unha caricia pra o gatiño,e un bico para ti.
ResponderEliminarVexo que non engadiches a imaxe que eu che cedín :)
ResponderEliminarCantos gatas como Perla pairen nestes días.
E canto estrañamos a morna textura uterina.
Sen esa ansia de volver a (re)nacer non gostariamos tanto do sexo (opino).
Saúdos!
gustoume esa contraposición de Vigorosa-fraxilidade, moi acertada, porque nos recién nados hay tanta potencialidade, tanta forza, a da vida que pule e o mismo tempo están tan indefensos...
ResponderEliminarA foto e moi tenriña e o mismo tempo da un pouco de repelús, porque non sabía moi ben o que estaba vendo...
Maravilloso el inicio de la vida.
ResponderEliminarUn saludo
A vida sempre nos ha resultarem un misterio marabilloso.
ResponderEliminarMoi boa imagem, coma sempre. Parabems
Carlos
Me provoca ternura a la vez que un poco de desazón el ver a una criaturita tan fragil en medio de las punzantes espinas. Me quedo con las ganas de sabar + de ese gatito.
ResponderEliminarUn beso
Ana
Fraxilidade e vulnerabilidade, si que sorprende, si.
ResponderEliminarpreciosísimo....
ResponderEliminarQue foto mais linda!
ResponderEliminarNon hai nada como os recén nados.Ver como van crecendo,o rapido que aprenden,os sorrisos que nos brindan...
A vida é un misterio,ver como criaturas tan indefensas conseguen sobrevivir.
Não posso deixar de comparar a fragilidade desta cria com a da cria humana e ficar absolutamente estarrecida quando penso na crueldade de quem consegue maltratar seres tão indefesos!!
ResponderEliminarFeliz semana.
Este comentario foi eliminado polo autor.
ResponderEliminarOh là là; absolutament fantastique!
ResponderEliminarMoi boa imagem
R.
Os cachorros humanos somos moitísimo máis fráxiles. Estes xa se moven e buscan a teta... Por certo ¿onde anda a nai?, o que máis asombra da foto é a soledade...
ResponderEliminarLametazos de cachorra.. jajaja. Bicos bicos, son bicos de animal... non te vaias a emocionar.. jejeje.
A metáfora dáme que pensar, Chousa,... ao final o gato sempre sae adiante de entre as silvas. Ás veces os humanos non tanto.
ResponderEliminarapertas santisianas
A min tamén chousa, a metáfora, da bastante que pensar, ¿que sempre saen de entre as silvas? non sei eu, igual que eso que din de que os gatos sempre caen de pé, bah!!
ResponderEliminarUn Saudo.
www.asbeirasdoarnego.blogspot.com
Gatos, personas, vida...
ResponderEliminarRebosa sensibilidade.Gustame moito este post
ResponderEliminarPero que gatiño máis feito, unha das miñas gatas tamén acaba de parir, tivo dous, un coma ese blanquiño, e o outro blanquiño e atigrado...se alguén quere un, eu regáloos de boa gaña.
ResponderEliminarQue foto máis bonita, encántame. Tes razón, con que fraxilidade nacemos, en que nos convertemos, e que fraxilidade volvemos recuperar de vellos. Unha aperta.
ResponderEliminarFermosa foto amigo chousa...
ResponderEliminarA fraxilidade fainos ter gañas de protexer.... pero sempre haberá algun ave rapaz que se aproveite dela.
De todos modos, e como dicia para comenzar, fermosa foto.
Unha aperta.
Llegamos llorando y nos vamos con lágrimas. Este mundo es así.
ResponderEliminarMuy bien expresado el mensaje, tanto con la imagen como con la palabra.
Luz
A fraxilidade do gato é evidente. Mais de todos os seres que poboan o planeta eu non coñezo ningún que supere ás persoas en fraxilidade, dependencia e tempo en ganar a autonomía.
ResponderEliminarE das silvas, ben sabes que a vida ofrece espiñas varias, físicas e morais, especialmente entre as persoas.
Unha aperta
Ben sei que a foto inspira ternura e á vez un certo ramalazo de crueldade. Seino, fixen máis fotos e escollín esta adrede.
ResponderEliminarHoubo quen comentou da soledade que inspira a foto e incluso botou de menos á nai do gatiño. Sorpréndeme como a realidade neste caso concorda coa capacidade interpretativa.
Atopei este marruxiño nunha silveira e deixeino no lugar seguro de que a sua nai non andaría lonxe.
Á noite soupen da desgraza acontecida á nai do felino e con poucas esperanzas de atopar ao recén nado.
Cando me achegaba xa escoitei os seus berros de desesperación. Leveino á casa coa seguridade de que se queda alí morrería en poucas horas, pero tamén con escasa esperanza de poder alimentalo dada a sua corta vida.
Cunha xeringa logramos que tragase unhas pingas de leite morno e aguado. Tamén ese noite bautizámolo: Silva. (Un nome o suficientemente neutro, pois non temos claro o seu sexo).
A grande noticia para Silva veu ó día seguinte: alguén tiña unha gata recén parida!!!.
Hoxe, unha semana despois, o gatiño da silveira, medra feliz coa niñada da sua nai adoptiva.
Sobra dicir que teño prometido á miña colaboradora no rescate, que cando poida ser destetado, Silva virá para a casa
Graciñas por vir e por comentar.
a fraxilidade de nacer increméntase cando o medio é hostil pero a sorte tamén acompaña na vida,Silva tén moita.
ResponderEliminarbicos.
vou atrasada pero non podía deixar de vir "verte".
Tengo un hijo, pero no fui tan consciente en ese momento del milagro de la vida, como lo he sido con el nacimiento del hijo de mi sobrina.
ResponderEliminarEs bello el nacimiento, aunque la vida nos haga pasar algún mal trago.
Bicos.
ay mira que ben e sentiraste de maravilla por ter salvado unha vida. A min pareceme algo moi importantísimo o que fixeches!
ResponderEliminar