Un proverbio árabe reza algo así como que somente hai tres cousas que non deixan pegada: un paxaro no ceo, un peixe no mar e un home nunha muller...Pois vai ser que non se cumple a propiedade conmutativa nestas aseveracións.
Se resulta incomprensible non poder enmarcar o voo dun paxaro na liberdade do ceo e se inimaxinable semella un peixe sin o seu mar; que dicir do libro branco que somos os homes antes de que nas nosas follas escriba unha mulller?.
Foto: Illa de Arousa. Incluso visto parcialmente...deixa pegada!
Preciosa comparación, quizá también nosotras podríamos decir lo mismo, somos un libro en blanco antes de que escribáis en nuestras hojas... Muy bonito.
ResponderEliminarBesos.
Que cousa máis tenra e bonita!!!!!!!!
ResponderEliminarPor certo tesme que facer un favor onde queda Agolada,so seí que en Pontevedra...........
bicos.
Repaso unha vez e outra máis as túas liñas; se cadra acabo aprendéndoas de memoria, ben o merecen. Mais o proverbio árabe é duro demais. Penso que os homes marcan a lume o corazón das mulleres. Hai que atopar cal o sabe facer, máis nada.
ResponderEliminarApertas, Chousa
Agolada queda...moi pertiño de Antas de Ulla!!!(é outra das marabillas das que poden presumir os aqualatenses: ter Antas tan cerquiña).
ResponderEliminarXa que me pregunta unha coruñesa, direi que o itinerario a seguir sería Betanzos-Curtis-Melide-Agolada. Un paseiño de pouco máis de unha hora
Sabias palabras, sabias. Las personas inevitablemente dejan marcas o señales (tanto buenas como malas) en las demás personas.
ResponderEliminarun abrazo.
toda persona siempre deja su seña de identidad e un rastriño dela. Oe por certo chousa, fai tempo que non te pasas polo meu blog, enfadacheste??? jeje. Unha apreta
ResponderEliminarwww.asbeirasdoarnego.blogspot.com
Creo que non importa o xénero, en cuestión de deixar pegada en nós.
ResponderEliminarA diferenza das mulleres quizais sexa que sufrimos con nostalxia e queremos soidade.
Quizais sexa que no fondo somos iguais niso.
Beijos doces para curar as feridas.
Gustar�ame saber que idea de muller ti�an os que inventaron o proverbio porque o mesmo nos pode deixar quedar coma deusas inaccesibles para os simples mortales var�ns, como nos pode facer parecer tan inconsistentes coma o aire ou a auga e polo tanto, imposibles de albergar unha pegada duradeira...
ResponderEliminarComo sexa, compa�eiro, non te�as d�bidas, � ti deixas pegada seguro! ;-)))
Chuchi�os
Gostei da comparação. Livro branco... O ideal é que homens e mulheres, sejam um único livro branco, e que as páginas desse livro sejam escritas em conjunto, com muito amor e respeito.
ResponderEliminarUm abraço
Ola, Chousa.
ResponderEliminarAínda non tiven tempo de ver ben o teu blog. Polo pouco que lin e vin, penso que merece unha visita delongada e fonda, pero os cueiros do meu fillo chaman polas miñas mans.
Que saibas que a terra de Antas tamén a levo no meu corazón, non en van rouboume a unha irmá e deume un afillado...
Grazas por apoiar o meu blog.
Di que si; que as mulleres son quen elixe aos homes.Dixechelo moi bonito pero dixeches unha razon grande.
ResponderEliminarTi o que eres e un encantador de serpientes.
ResponderEliminarMoi bonito
Muito bonito, muito bonito mesmo!!
ResponderEliminarUnha aperta.
Bueno, bueno, eu ata Betanzos chego, jajaja. Malo será que o tomton no nos leve ata alí.
ResponderEliminarPreciosa entrada, vamos namorarnos todiñas de ti. :P
É fermoso o proverbio, pero na última parte encerra unha media verdade. De todos os xeitos gustoume a túa reflexión e a propiedade da foto con que ilustras esta entrada.
ResponderEliminarCambio de terzo: A ver se conseguimos convocar a centos de blogueiros na idea de facermos unha especia de quedada-congreso para coñecernos e compartir, descubrir ideas novas.
Unha aperta.
Falando de paxaros e liberdade, tamén invita á reflexión unha frase de Bob Dylan: "Acaso están ceibes os paxaros das cadeas do ceo?"
ResponderEliminarUnha aperta.
Non se cumple ó dereito.. árabe tiña que ser o proverbio, claro que non pasa nada: a misogimia está presente en tódalas culturas.., niso non son moi orixinais.
ResponderEliminarAs mulleres somos seres sensibles ás pegadas que algúns homes deixan na nosa alma, e viceversa..
Bonita foto..
Bico conmutativo asociativo y distributivo, o sea, con propiedades...
Hojas en blanco... qué bonito. Un beso
ResponderEliminarfermosa reflexión
ResponderEliminarFermosa derradeira frase, e a foto encantoume...si, da gusto estar de volta.
ResponderEliminarMe encanta el final!
ResponderEliminarUna manera tan bonita de homenagear a la mujer.
Bicos
Creo que xa tes a moitas namoradas, bonito texto,e moi linda a foto.
ResponderEliminarVai ser que algúns imos coñecer a túa terra.Bicos
Moi bonito, moi sentimental. Grazas pola visita. ´Sáudos.
ResponderEliminarYo pensaba que tu eras una mujer.
ResponderEliminarEn todo es muy interesante todo lo que cuentas y como lo cuentas.
Helena
pois hai unha pegada que deixa un home nunha muller... unha pegada que ós 9 meses camiña e cámbiache a vida...
ResponderEliminarAi "hirmandiño " da anima, perdoa esta vez, pero estas moi equivocado....
ResponderEliminarAntas esta pretiño de AGOLADA, sempre quedarà ao outro lado do Farelo, sintoo, e un feito incuestionable, de elementais nocions xeograficas
No que propiamente ten a tua reflexion, o proverbio non està mal, eu iache decir que sempre poñen a muller como receptor....pero xa vexo que mais como min que se adiantaron para ver que tamen os homes escriben nos libros das mulleres....
ResponderEliminarDe calquera xeito gustame a reflexion do paxaro, e do peixe mais ca do libro..
Ante todo, a miña estupefacción, xa que alguen por ahi arriba consideraba que eras unha muller... jajajajaja... ¿será que non estan acostumadas a tanta sensibilidade nun home?...
ResponderEliminarEn segundo lugar, decir que todos somos libros nos que os demais escriben, pero creo que e dificil que esteamos en blanco.
Unha aperta.
bo post e comentarios de nivel,virei mais veces por aqi
ResponderEliminarConfundente con unha muller...Eso sí que é poesia
ResponderEliminarA veces entro aqui y empiezo a leer y entiendo todo y creo que es en un idioma que domino y me emociono.
ResponderEliminarQuisiera poder entenderte todo, todo, porque cuando llego a entender algo me gusta, porque sñe que las fotos siempre van perfectas con lo que dices, porque es corto y al grano, porque sabes exactamente qué decir y cómo hacerlo.
un saludote, chousita
Segue a ser un motivo de ledicia que das miñas letras perciban esencia femenina (olliño, sobre todo que a perciban as mulleres).
ResponderEliminarAgradezo os comentarios todiños e deixo o agradecemento á esquerda do blog, para que poidades recollelo...
A primeira muller que escribiu nas minhas follas foi Gloria de Penas, filla de Encarnación.A segunda mais ben cousa do "azar" e a terceira froito dunha noite de ternura :-)
ResponderEliminar