Cando empecei a ir á escola, cada vez que pillaba un encerado por banda, debuxaba espirais ata que non daba chegado máis alto ou ata que se me acababa a pizarra por debaixo. Sempre me chamaron poderosamente a atención.(En Antas temos zonas con petroglifos que amosan ese tipo de figuras, pero daquela eu ainda non tivera ocasión de visitalos).
Por eso tedes que entender que hoxe, mentras camiñaba por "Portos" cara Vilapoupre, detivese o meu paseo para captar a imaxe que campeaba enriba dunha vella cancela.
Evócame tantos matices que enumeralos todos faría prolixo o comentario. Por subliñar somente os que a priori poden resultar máis raros: arquitectura, dureza, harmonía e incluso musicalidade...
Hipnótica a foto. E dos matices que citas o da "dureza" e o que me sorprende. É o bo de sermos todos distintos: que ningunha cousa se nos fai igual
ResponderEliminarCreo que dende que paseo pola chousa, e a imaxe que mais me gusta.
ResponderEliminarO universo e un sitio formado por galaxias en espirais.
Gracias polas tuas imaxes.
Unha aperta.
A min as espirais sempre me provocaron a entrada nun trance, e os caracois son moi chusquiños.
ResponderEliminarBico
Non é por quitarlle encanto ao teu relato, pero agora está de moda usar as babas de caracol para fins cosméticos........(non o probei eh, que quede claro)
ResponderEliminarQuando era criança também gostava de desenhar caracóis. Ainda hoje se estiver distraída sempre rabisco espirais. E sinceramente não sei porquê...
ResponderEliminarUm abraço
A foto é preciosa,eu vexo a dureza da fraxilidad.Bicos.
ResponderEliminarFermosa foto de contraluces e sombras, e brillos que me lembran o mármore puído. Vese que andas co ollo miúdo e atento. Poucos repararían en tanto detalle.
ResponderEliminarSaúdos.
Claro, me siento aquí como el fríjol negro en el costal de chicharos (¿guisantes?)!!
ResponderEliminarEs que no entiendo naaaadaaaaaa! :o
Hago un esfuerzo, y si hay cosas que me suenan. Me gustaría entenderlo todo... en fin, gracias por la invitación, me gustó la foto y lo poco que comprendí! Los caracoles me encantan también...
eeeh.... Saùdos! :P
Mira Chousa, teño agora mesmo diante miña algúns papeis por riba da mesa e un boligrafo, e, mentres falo por teléfono ou perdo o tempo sen máis gústame garabatear... ¿adiviña qué se repite cíclicamente por todo o papel?: moitas espirais, a dereita, a esquerda... Sumidoiros poden representar, ou intentos de círculos concéntricos que se desbaratan polo camiño ata o punto central, costa tanto levantar o boli para comezar outro círculo que seguemos o camiño ata onde nos leve....
ResponderEliminarXa paro.. xa paro.
Bico en espiral.
Eu cando estou traballando ou pensando sempre teño papel e boli e sí dibuxo espirais e caracois,as veces mandalas,un día unha amiga sicóloga dixome que significaba o esforzo por facer ben as cousas,o afán de superarse,co lacazana que son!!!!!!!!.
ResponderEliminarbicos
De seguro os teus antepasados foron os que debuxaron os petroglifos.
ResponderEliminarMoi boa foto.
Unha aperta.
hipnótica, irreverente, orgulloso, insociable y sueño.. todas esas cosas me provoca la foto
ResponderEliminarEu entendoche perfectamente.
ResponderEliminarEu entendoche perfectamente.
ResponderEliminarAs espirais dominano todo. Os vexetáis, os animais ademais do caracol, as telas de araña. A espiral logarítmica en matemáticas, nos brazos espirales das galaxias, nos ciclons. Ate o halcón e outras rapaces utilizanas para cazar as suas presas Ate na política a UPG utiliza unha espiral como símbolo. O mundo é unha espiral inconclusa
ResponderEliminarInteresantes suxerencias deixoche as minhas: protección, "movemento" e percorrido.
ResponderEliminarUnha aperta grande.
:)
Sorprendesme sempre gratamente coas tuas imaxes e tamen cos textos. Non pares.Saudinhos
ResponderEliminarO link para os petroglifos é muito bem pensado, em Panóias, Trás-os-Montes também existe algo interessante, mas mais moderno, mas tenho ideia que as espirais são similares.
ResponderEliminarMais uma mensagem muito interessante.
Abraços.
Si si é curioso, pero non é tan raro. Eu teño outros recordos.... Moitos saudos
ResponderEliminarEvoca tamén unha forma de vida basada na lentitude, no reposo, na paciencia, e que sería moi adecuada para estas cidades, esclavas do reloxo e da présa.
ResponderEliminarSiche lee Sidmond Freud, o mais seguro é que atopara una explicacion mais ou menos sexual a túa fixacion nas espirais.....
ResponderEliminarA min o que me deixaba como tolo era tirar pedras os charcos, xeados e ver como rompia o xeo en estrias...E coller os carambanos das fontes....Era en Granada e cando facia de verdade frio no inverno, non como agora.
Sonos de neno grande.
a min as espirais recordame á eternidade, aslgo que comeza e pode seguir eternamente, quizais tamén pola espiral que xira e te mete dentro dela como se non houbese saída...
ResponderEliminare harmonía... tamén harmonía, e matemática... e misticismo... evoca mil cousas si
A min tamén me engaiolan as espirais... Camiños case circulares dende o centro cara o infinito... Pero nunca me fixara nas dos caracois. Agora que miro a foto é certo: ten algo de hipnótico.
ResponderEliminar¿Por que nos gustan tanto as espirais? :/
Alédame moito percatarme das similitudes e coincidencias que tedes comigo. Pensaba que era un bicho moito máis raro.
ResponderEliminarEn todo caso, graciñas por rariñas e rariños comigo.
Eu tamén me namorei deste caracol, así que o subín para o lateral do blog (filtrado, para darlle un tono de pintura).Se non o rexeitades, ha quedar alí.
Eu estou dea acordo con Paul Klee neso de que a espeiral representa o movimento máis perfecto.
ResponderEliminarMrs.Doyle