Despois do vaivén imposto polos ventos da invernía, e os consabidos roces póla con póla, despois das refregas promovidas polas mañáns de xeada; de xeito súbito todo esboura nunha sucesión de gromos. Abríndose, grelando, enchendo a ar dos arrecendos do seu propio e multilateral pracer.Unha explosión de orgasmos vexetais esbouran cos seus silentes laios agochados polo tumulto do río que baixa con algarabía mollando os talos.
Sen alardes nin reclamos publicitarios, a natureza esperta mollándose no seu propio pracer, fervendo no seu interno ardor e parindo -dunha suposta castidade leñosa- a suntuosidade até agora agochada... Y lo que te rondaré morena!, que a partires de agora empeza a festa da natureza.
Foto: Estalos de pracer no berce do Ulla (e o Euríbor en mínimos históricos!)
30 comentarios:
Agora comenzan tamen os estornudos, os picores, a deluba de ollos.
En fin, alterados ou non, a primavera vai paseniñamente pero imparable. O exemplo claro do traballo ben feito.
Saudos.
Xa sabes como me gusta a min a primavera (tono sarcástico onde os haxa), pero quedome coa explosión de orgamos :D
E mentres tanto, os humanos en procesións.. manda carallo!
Pois por aquí inda semella inverno... (estou na costa cantábrica de Lugo).
Un abrazo
A expreçom ""explosion de orgasmos vexetais esbourando"" vas ter que patentala. Faime caso. Van a copiar-te
E con mais raçom agora que os Lostregazos van encabeçando a liga de Vieiros no FERVEAREDE.
(Eu ja sabia que eras un poeta, pero tranquilo. O teu segredo esta preservado comigo)
Apertas con cafe estes dias.Escoitei dicir que estabas de hollidays
Pois disfrutade da festa (da natureza) ;-)
Unha aperta.
Antón.
Afortunadamente aínda non son alérxica (digo aínda porque o meu mozo comenzou hai pouco....)..:De todas formas, eu quédome coas cores do outono....
Bicos.
A foto é preciosa
Barreira: Vai, a primaveira está aquí. Espero que estas xeadas de marzo/abril non me escarallen a colleita de mazás e , sobre todo, de sabedeiras cereixas que ía ter. (A cerdeira é pequena, pero da unhas cereixas rubiñas e bonitiñas que ata aos merlos lles encantan, aos moi cabróns!!!!).
Artabria: Ben sei que me lembro de ti cando escribo sobre a primaveira. Se dalgún xeito podo paliar os teus males...Boeno; sempre podo enviarche unha caixa de cartón chea de kleenex!!! jajaja.
Avelaíña: Xa chegará. Asegúroche que a estamos enviando cara o norte con toda a impetuosidade floral que te poidas imaxinar. É ben certo que tamén aquí, canto máis ó sur, máis intensa está.
Mentras non vos chega...deches unha voltiña polo Ferve a Rede de Vieiros?. É un pequeno anticipo dos efectos do printemps nas silveiras dos humáns...
Carlosm: Deixa que me copien. Xa me mola e todo. Un vaise facendo desprendido a base de anos...(Nese senso ti xa non debes ter posesións jajaja). Míralle o lado positivo: así os herdeiros non terán que tributar en sucesións... E si, estou de hollidays por uns días, yes.
Antón de Muros: Sempre hai que buscar un motivo para estar de festa. Ainda que sexa floral ou ecoloxicamente carnallll jajajaja.
Cando descarguei esta foto da miña cámara fíxome lembrar algunha das tuas...
HADEX: Pois disfrutaa con todos os sentidos mentras non cheguen reaccións alérxicas. Que da gusto miralas, ulilas, tocalas e case tamén comelas!!!.
Eu supoño que xa non me vou volver alérxico, xa que dende neno veño enzoufándome da primavera e imaxino que criei resistencia. Biquiños polinizados
Pois si, unha verdadeira festa para colmar todos os sentidos. A natureza vive unha eclosión que esperta en nós tamén toda a paixón da primavera, a vizosidade da vexetación... o cromatismo múltiple da fauna e flora.
Pero dito por ti, todo cobra un sentido máis pasional e sensual.
Moitas apertas.
Moitos dos gromos que estalaron por Sober xa os escarallaron un par de xeadas que viñeron fai uns días. E o que teñen as xeadas, que algunhas son moi fillas de puta!
O conta vostede dun xeito, que case me dan ganas de non ser alérxica ás primaveras. Vale, sen case, convenceume.
En primer lugar pido perdón por no expresarme en gallego. Es una asignatura que tengo pendiente con mis ancestros y que algun dia no lejano cumpliré, ya que soy nieta de gallegos emigrados y lo entiendo pero no me atrevo a usarlo.
Quisiera decirle que sigo este blog desde hace tiempo y que he sentido muchas veces el impulso de comentarle para poder expresar cuanto me emocionan muchos de sus artículos. Me llenan de recuerdos y hacen que me acerque a esa siempre añorada Galicia que no conozco pero que va dentro de mi corazón, sembrada sobre todo por mi abuela Josefa.
Quiero agradecerle expresamente su magnífica aportación y animarle a que no deje de escribir de esta forma. Algunos no decimos nada, pero bebemos con fruición sus palabras.
Un fraternal abrazo desde Uruguay
A. Besteiro
Viunos adiantada e agora está a invernar, a ver se non se escaralla todo.
A verdade é que é un verdadeiro pracer para os sentidos. Ollas a primavera que é fermosa, as florciñas saíndo nas árbores; escoitas o canto dos paxaros, este ano hai moitas bubelas; vas pola horta olendo o tomillo, a lavanda, que pouco a pouco están espertando...
Encántame esta estación.
Xa ves! Impórtalle ben a crise á privamera! Des-con-si-de-ra-daaa!
Bicos, compañeiro.
orgasmos vegetais!! lindo! liiiiiindo!! :)
eu tive aqui por aqui uns orgasmos ovais que se puseram
ontem a sair da casca! :)))
beijo
~
benvido sexa.
Se eu che contara... aisss
Bico en flor
A palabrexa de verificación: calindo..jajajaja
Mui bonita a foto e mui suxerente o texto,pero non acabo de entender que ten que ver o euribor nesta historia.
Veras Avelainha, resulta que o Chousa en realidade vai ser un cociñeiro frustrado que somente busca aderezar e xuntar ingredientes para facer un guiso.
Tamen gusta das metaforas.
Por iso euribor con flores pode ser un prato famoso o dia de mañan
Ardelle o eixo!!!! Boa S.Santa
É o que ten a primaveira, que todo se volve unha toleria, pero unha fermosa tolería.
Por sorte a primavera maniféstase allea a todos os problemas que poidamos ter,nin alerxias nin farrapos de gaita,aquí estou eu co meu xenio a despertar tódo-los sentidos...
Gústoume moito esa maneira de expresalo o de interno ardor tés que rexistralo....
bico.
que bien me ha sonado leer tu post... tiene música... y muy divertido con "y lo que te rondaré morena".
biquiños,
Uuuhhhh qué pasa que no me entero de la mitad del post, ja ja ja. En serio, la madrillega hoy se queda a medias ;) ja ja ja. Es broma, es broma, es que no son horas...
Me apunto a la fiesta, a la explosión, al calor y al color. Esta época es una revolución, lo es y....
que lo es... me encanta la que se nos avecina...ja ja.
Bicofletes preparados!
Busto.Agolada: E que percibir todos estes arrecendos florais e mergullarme neles provócame cada unha das sensacións que che digo. Non podo evitalo. Nin quero; qué carallo! jajaja
Raposo: Pois as xeadas fillas de puta tamén andan por Antas facendo estragos nos delicados gromiños vexetais. Pero eu quero pensar que os estragos que fagan so van ser un xeito de selección natural; senón a ver quen ía comer tanta mazá de dios!
Doutora Seymour: Fago causa con cada alérxic@ e síntome moi perto de cada cal. Por isa razón precisamente; por tod@s aquel@s que non a poden gozar na súa plenitude, eu autonoméome representante e gozarei por cada un dos que as continxencias alérxicas lle lo impiden...(xa sei que son algo cabrón, peeeeero pásoo que nindiola!)
Anómino do Uruguay: Non adoito respostar a anóminos (Blogger ten ferramentas suficientes para amosar cando menos un nome); pero desta vez vou facer unha excepción ainda que sexa por puro egoismo, e para transmitirche o meu agradecemento polas tuas verbas. Graciñas de corazón.
Carlos Sousa: Xustamente diso falaba antes co Raposo. Vexámolo dende o lado positivo e pensemos que axiña imos ver esbourar as flores trocándose en froitos. Eu teño algunha mazaira que ainda non agromou. Será das sabias que saben agardar o momento oportuno?
Mer: Vexo que ti tamén eres das que sabe interpretar ben a música da primavera. Pois cando menos xa podemos facer un dueto. Eu tentarei tocar algún instrumento que non sexan as cordas vocais eh; que cando repartiron ese don eu quedárame na cama jajaja.
E si, aquí tamén temos bubelas surcando as xesteiras e cucos enchendo de guiños guturais as tardiñas...
A Lareira de Santiso: Pilláchelo eh!. I eso que o puxen escondidiño no nome da foto. Eu ás veces fago como aquel mestre que poñía as preguntas dun comentario que viña na foto do libro. Eu esas preguntas sempre as sabía, xa que o meu "deporte" favorito cos libros era "mirarlles os santos"...
~pi: Ollei o resultado deses "orgasmos ovais" que tiveches. Liiindos tamén como os que máis. Nunca deixará de abraiarme a delicada sutilidade da natureza cando eclosiona cargadiña de vida. Simultaneando delicadeza e forza...
Noa: Vas moi de Semana Santa con esa saia morada. Xa podes colocarte en lugares visibles da procesión. E nas orellas podes pendurar unha flor vermella e xa temos unha estampa completa.
Pitima: Si, si; se ti me contaras...pero é que Pitima está moi caladiña por este lado e cóntanos o xustiño.
Por iso, debido a que falas pouco, ainda se agradecen máis as tuas palabras.
Prepárateme para vivir con fervor (olliño, que non dixen relixioso) estes días de paixón...Eu creo que vou subir para riba do meu blog os "Sete Estalos" para darlle un toque máis axeitadamente colorista tamén. Bicos morados
Avelainha: Gústame que che guste (a ti e a todos) a foto. O do texto...pregúntalle á Lareira de Santiso, que o pillou no aire ;-)
Suso Lista: Que arda, carallo!. Espero que ti tamén reces moito nestes días...
Pau: E tan tolería. Á xente súbelle de novo a bilirrubina (xa o dicía Juan Luis Guerra), e con tanta hormona disparada a cousa ponse que da xenio.
Cada estación ten o seu encanto. Eu decántome por esta. Guuuuustame!
Vermella: Vale, vou rexistrar o de "interno ardor"; pero ti ven comigo que eu non sei onde está a oficina de patentes....
Eso sí, temos que especificarlle ben ao funcionario cando o rexistre; non vaia ser que pense que se trata dun ardor estomacal; e non van os tiros por esa víscera...jajaja
Aldabra: Gústame que me atopes musicalidade no meu texto. Din que os escritores consagrados soñan coa idea de que un director de cine lles propoña facer unha película co seu libro. Eu, como disertador semántico amateur...soño coa proposta de facer soar nunha gaita algunhas palabras que artello. Anímaste, serea?
Cris: Deixarte a medias sería imperdoable. Volvo reescribir o post ata setenta veces sete!.
E xa te vexo moi predisposta tamén para a sucesión de estalos vexetais que ainda quedan por vir (lo que nos rondará, morena!!!).
Xa ves que non somente as flores andan alporizadas; tamén algúns humanos metamorfosean as suas crisálidas primaverais no Ferve a Rede (viches como está o panorama este ano? Un tal Chousa subiuse á parrra de moito carallo! jajaja)
---
E despois deste post "realista", toca pasar páxina cara outro dende o ollar da crúa realidade. Convídovos a leelo tamén (un é así de arrogante ás veces...).
Graciñas por vir á Chousa, e por esmagarme as floriñas que medran no meu chan vexetal.
¿I eu como non lin antes este post?
estaría tomando o ibuprofeno!
A mín tamén che me gusta moito a primavera, sempre me doe algo en primavera, é certo, pero seica parir tamen doe, e todo este nacemento arredor aféctame que eu mimetizo co entorno!
e agora que xa non nos ve ninguén -que cando queda un post atrás parece que xa non valera, como o periódico-, mamá zeltia vaiche tirar dunha orella por ser un chisquiño duro con A. Besteiro, do Uruguay guay que xa ves que non é anónimo/a, se non un apelido moi galego, e diche unhas cousas ben bonitiñas!
ah, e agora reza un padrenuestro e tresavemarías
Zeltia: Imperdoable que non o leeses. Polo tanto vas vir compartir comigo a penitencia imposta;pero ti unha avemaría máis (como a facemos de pe ou axeonllados?)
Disculpas para A.Besteiro por se sentise as miñas palabras ferintes. Pero e que viña doutro blog no que un Anónimo tentara ofender escudándose no anonimato precisamente e...iso!!. Dito queda. E xunto coa penitencia imposta -a ver se logro consensuar coa mamá Zeltia algún outro xeito de cumplila- penso que a pena queda purgada
Voy a esperar que entre un poquito más la primavera, estoy segura que traerá buenas cosas, todo es cuestión de paciencia.
Mis mejores deseos para ti, Chousa, en esta fiesta de la naturaleza.
Publicar un comentario